ใต้ร่มเดือนสิบ

ฉันเมา

เสียงสะอื้นแผ่วเบาดังขึ้นท่ามกลางแสงแดดอ่อนที่ลอดผ่านผ้าม่านสีขาว เดือนสิบนั่งกอดผ้าห่มไว้แน่น ดวงตาแดงก่ำ น้ำตาเอ่อคลอจนมองเห็นภาพตรงหน้าไม่ชัด

หัวใจเธอเต้นแรงด้วยความสับสนและตกใจ

ทุกสิ่งรอบตัวบอกชัดเจนว่าเธอไม่ได้อยู่ในห้องพักพนักงานธรรมดา ที่นี่คือ “ห้องทำงานของคุณธาม” และเสื้อผ้าของเธอก็วางกองอยู่ข้างเตียง

ความทรงจำเมื่อคืนพร่าเลือนเหมือนภาพฝัน เธอจำได้เพียงว่าเขาชวนดื่ม จากนั้นก็ไม่เหลืออะไรอีกนอกจากความว่างเปล่าและความรู้สึกผิดที่กรีดลึกในอก

“ไม่นะ… ไม่จริงใช่ไหม...” เสียงร้องไห้ของเธอสั่นเครือมากขึ้น จนคนที่นอนอยู่บนโซฟาอีกฝั่งขยับตัว

ธามลืมตาขึ้นช้าๆ ใบหน้ายังเครียดและอ่อนล้าจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ เขายกมือกดขมับก่อนจะได้ยินเสียงสะอื้นนั้นชัดเจนขึ้น

“หยุดร้องสักทีได้ไหม…” น้ำเสียงเขาแผ่วต่ำแต่เต็มไปด้วยความหงุดหงิด เขาไม่พร้อมจะเผชิญกับความจริงใดๆ ทั้งนั้น

เดือนสิบสะอื้นแรงขึ้นกว่าเดิม เธอส่ายหน้า มือกำผ้าห่มแน่น “คุณ…คุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไงคะ ฉันไม่ตั้งใจ…ฉันไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น!”

ธามนิ่ง เขาไม่ตอบ เพียงมองหญิงสาวตรงหน้า ใบหน้าที่เปื้อนน้ำตานั้นสะท้อนบางอย่างในใจเขาอย่างรุนแรง “ฉัน…เมา” เขาเอ่ยเสียงเรียบ “ทุกอย่างมันไม่ควรเกิดขึ้น แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว”

คำพูดนั้นยิ่งทำให้เดือนสิบร้องไห้หนักกว่าเดิม

สำหรับเขา มันอาจเป็นแค่ความผิดพลาด

แต่สำหรับเธอ…มันคือสิ่งที่เปลี่ยนชีวิตทั้งชีวิต

ธามหันหน้าหนีจากภาพนั้น รู้สึกหน่วงในอกอย่างประหลาด เขาไม่อยากมองเธอ ไม่อยากรู้สึกผิด แต่ภาพน้ำตาของหญิงสาวกลับฝังแน่นอยู่ในหัวจนไม่อาจหลบหนีได้

“เก็บเสื้อผ้า แล้วออกไปก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ”

เสียงเขาเย็นเยียบราวกับคนละคนจากเมื่อคืน

เดือนสิบเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาที่ทั้งเจ็บและสิ้นหวัง ก่อนจะลุกขึ้นช้าๆ โดยไม่พูดอะไรอีก ในใจของเธอมีเพียงคำเดียวที่สะท้อนอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ธามนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน ใบหน้ามืดมนและแข็งกร้าวเหมือนปกติ แต่ในใจเต็มไปด้วยความสับสนและรู้สึกผิด น้ำตาของเดือนสิบยังติดอยู่ในความทรงจำของเขา