เขาเรียกเดือนสิบไว้ เมื่อเธอก้าวเข้ามาใกล้เขาร่างเล็กก้มหน้าไม่กล้าสบตาเขา
“อย่าเพิ่งไป” เสียงเขาเรียบเย็น แต่สายตาที่มองเธอแฝงความหนักใจ
เดือนสิบมองเขาตกใจ “คุณธาม… ดิฉัน”
ธามหยุดเธอด้วยท่าทางนิ่ง มือหนาคว้าเช็ควางบนโต๊ะต่อหน้าเธอ “นี่… 500,000 บาท”
เดือนสิบเบิกตากว้าง มือสั่นเล็กน้อยเมื่อมองตัวเลขบนเช็ค
“นี่…หมายความว่าไงคะ?” เธอถามเสียงเบา
“หมายความว่า... ฉันไม่อยากให้เรื่องเมื่อคืนกลายเป็นปัญหา” เขาพูดเสียงเรียบ แต่ในน้ำเสียงนั้นกลับมีความตึงเครียดและความขัดแย้งชัดเจน
“รับไว้... และอย่าเอาเรื่องนี้ไปพูดกับใคร”
เดือนสิบรู้สึกตกใจและขุ่นเคือง แต่ก็ยังไม่กล้าโต้ตอบอะไร
ธามมองเธอ เงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจหนักหน่วง “ฉันรู้…สิ่งที่ฉันทำมันผิด”
แต่ความเย่อหยิ่งในศักดิ์ศรีของเขาทำให้เขาไม่อาจยอมรับ “แต่ใครจะไปยอมรับได้ว่าพึ่งนอนกับเด็กเสิร์ฟของโรงแรมตัวเอง?”
เดือนสิบกัดปากแน่น น้ำตาเริ่มคลออีกครั้ง เธอรู้สึกทั้งเจ็บและถูกดูถูก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากนอกจากรับเช็คไว้ในมือ
ธามลุกขึ้น เดินไปที่หน้าต่าง มือกุมขมับ รู้สึกเหมือนถูกความผิดและความอับอาย ทำให้เขาเต็มไปด้วยความอึดอัด
“ฉันไม่ใช่คนเลว... แต่บางครั้งฉันก็ทำเรื่องที่เลวที่สุด” เขาพูดกับตัวเอง แววตาที่มองออกไปนอกหน้าต่างเต็มไปด้วยความสับสนและความเศร้า
เดือนสิบยืนเงียบอยู่ มองชายหนุ่มที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นผู้ทรงอำนาจที่สุดในใจเธอ ตอนนี้กลับเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังพยายามควบคุมตัวเองและความผิดพลาดของเขา
บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความเงียบ น้ำเสียงจากใจและสายตาที่ไม่เคยบอกใคร ทำให้ทั้งสองคนรู้สึกถึงกำแพงบางอย่างที่ไม่อาจข้ามได้ง่ายๆ
เดือนสิบก้มหน้าจ้องเช็คในมือ ใจเต้นแรง ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ ทั้งเจ็บปวดกับการกระทำของเขา
“ดิฉัน…ไม่เอาเงินของคุณค่ะ” เธอพูดเสียงเบา แต่หนักแน่น “แค่ขอให้คุณอย่ามายุ่งกับดิฉันก็พอค่ะ ดิฉันขอแค่งานทำ…เพราะดิฉันมีภาระต้องรับผิดชอบ”
ธามมองเธอเพ่ง จ้องลึกราวกับต้องการอ่านทุกความคิดในหัวเธอ “ถ้าเธอไม่เอาเงินนี้ไป…เธอออกไปจากโรงแรมนี้ซะ” น้ำเสียงเขาเย็นชาทว่าเด็ดขาด ราวกับไม่มีทางเลือกอื่น
เดือนสิบใจเต้นแรง มือกุมเช็คไว้แน่น ความภูมิใจและศักดิ์ศรีของเธอแทบจะระเบิด
เธอรู้สึกเหมือนถูกดูถูกและเหยียบย่ำความบริสุทธิ์ใจของตัวเอง
แต่เธอก็รู้ดีว่าหากเธอปล่อยให้ตัวเองตกงาน การหาเงินเดือนเท่าที่ได้จากโรงแรมนี้ คงต้องใช้เวลาอีกหลายปี และครอบครัวของเธอจะได้รับผลกระทบ เธอยอมให้มันเป็นอย่างนั้นไม่ได้