หลังจากวันนั้นคุณภาวนาก็นอนซมอาจจะเพราะทุกข์ใจ ข่าวเรื่องคุณภาวนาไม่สบายถูกส่งมาถึงธามในตอนบ่าย เขานิ่งไปนานหลังจากได้ยินจากเลขาคนเก่าของมารดา
“ท่านมีไข้หลายวันแล้วค่ะ แต่ไม่ยอมไปโรงพยาบาล...ไม่ให้ใครโทรหาคุณด้วย” ธามวางโทรศัพท์ลงด้วยมือสั่นเล็กน้อย แววตาเขาเต็มไปด้วยความกังวล
เดือนสิบที่นั่งพับผ้าอยู่ข้างๆ เงยหน้ามอง
“คุณ... เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” เขาสูดหายใจลึก
“แม่ผมไม่สบาย... ผมต้องไปดูท่านหน่อย”
“รีบไปเถอะค่ะ”
“ผมรู้ว่าอาจไม่ต้อนรับ...แต่ผมจะไป ไม่ใช่เพราะอยากเถียง แต่เพราะผมยังเป็นลูกของแม่อยู่”
บ่ายนั้น รถกระบะคันเล็กที่เขาซื้อไว้ใช้ส่วนตัวแล่นเข้ามาหยุดหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ที่เขาเคยจากมา เขามองประตูบานนั้น ประตูที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นทางออกของประจำของเขา วันนี้มันกลับเป็นทางเข้าของความคิดถึง ธามสูดลมหายใจยาว ก่อนจะเดินเข้าไป
คนรับใช้เก่าแก่ตาเบิกกว้างทันที “คุณธาม...”
“แม่อยู่ไห
