เช้าวันหนึ่ง
เดือนสิบนั่งมองธามที่กำลังจัดโต๊ะอาหารเช้าอย่างใจลอย ตั้งแต่วันที่เขากลับมาจากเยี่ยมมารดา เธอเห็นได้ชัดว่า...เขาหม่นหมองลงทุกวัน
เวลาที่เขายิ้มให้เธอ มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เหมือนรอยยิ้มที่พยายามกลบ “ความคิดถึงแม่” ไว้ในใจ
เธอรู้ว่าเขาไม่พูด...เพราะกลัวเธอเสียใจ แต่ในความเงียบนั้น หัวใจของเธอเจ็บยิ่งกว่า
“ถ้าเขาไม่สามารถยิ้มได้อย่างแท้จริง...ความรักของเราก็ยังไม่สมบูรณ์ เธออยากให้เขามีความสุขจริงๆ ไม่ใช่แค่ยิ้มเพื่อให้เธอมีความสุขคนเดียว”
และในคืนนั้นเอง เธอก็ตัดสินใจบางอย่าง การตัดสินใจที่อาจจะเปลี่ยนทุกอย่างไปตลอดกาล
รุ่งเช้า
ธามออกไปตลาดกับยายตามปกติ เดือนสิบสวมชุดผ้าฝ้ายเรียบสีขาวสะอาด ผมรวบขึ้นหลวมๆ หน้าท้องเริ่มนูนเห็นชัด เธอหยิบผ้าคลุมบางๆ มาคลุมไหล่ แล้วเรียกแท็กซี่ออกไปอย่างเงียบๆ
คฤหาสน์พิพัฒน์ธนากุลยังคงหรูหราและเงียบสงบ ประตูเหล็กสีดำสูงตระหง่านเหมือนเดิม
