หลายสัปดาห์ผ่านไปหลังจากวันที่เดือนสิบไปเยี่ยมคุณภาวนา บ้านเล็กๆ กลางสวนยังคงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของยายกับเดือนสิบเป็นบางเวลา แต่ธามกลับเป็นคนเดียวที่เงียบลงเรื่อยๆ
ทุกคืนเขายังมองโทรศัพท์เครื่องเดิม ยังเปิดดูเบอร์ “แม่” ที่บันทึกไว้ในรายชื่อ แต่ไม่กล้ากดโทรออกเลยสักครั้ง
เพราะเขารู้...ถ้าอีกฝั่งไม่พร้อม แม้แต่เสียง “ฮัลโหล” ก็อาจกลายเป็นบาดแผลใหม่สำหรับท่าน
คืนนั้นเดือนสิบตื่นมากลางดึก เธอเห็นไฟในห้องทำงานของธามยังเปิดอยู่ แสงสีส้มลอดผ่านบานประตูแง้ม เธอค่อยๆ เดินเข้าไป เห็นเขานั่งอยู่หน้าจอคอม แต่จอไม่ได้เปิดกราฟหุ้นเหมือนเคย มันเป็นรูปถ่ายเก่าๆ ของเขาและแม่ ที่ถ่ายตอนเขายังเรียนมหาวิทยาลัย
เดือนสิบมองภาพนั้น แล้วใจอ่อนยวบ “คุณยังไม่ได้พักเลยนะคะ...” เธอพูดเสียงแผ่ว
ธามสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนยิ้มจางๆ “นอนไม่หลับน่ะครับ”
“คิดถึงคุณแม่ใช่ไหมคะ”
เขาไม่ตอบ เพียงหลุบตาลง มือข้างหนึ่งกำเม
