เสียงฟ้าร้องดังสนั่นจนกระจกหน้าต่างสั่นสะเทือน ธามนั่งอยู่ข้างเตียงเดือนสิบที่กำลังหน้าซีด เหงื่อซึมเต็มใบหน้า มือเย็นเฉียบ
เธอกำมือเขาแน่นจนเขาแทบรู้สึกถึงแรงสั่นในฝ่ามือ
“คุณธาม... ปวด...ฉันปวดมากเลยค่ะ...”
เขาแทบหายใจไม่ออก “ไม่เป็นไรนะเดือนสิบ เดี๋ยวเราจะไปโรงพยาบาล ฉันจะอยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหน”
เสียงเธอสั่น “ลูกยังไม่ถึงกำหนดคลอดเลย...”
“ฉันรู้ แต่ตอนนี้ต้องให้หมอดูแลก่อนนะ”
เขาพูดพลางอุ้มเธอขึ้นด้วยอ้อมแขนที่สั่นเทา
ภายในรถ
เสียงเครื่องยนต์และเสียงฝนกลบเสียงหัวใจของเขาไม่ได้เลย เดือนสิบร้องครวญด้วยความเจ็บปวดตลอดทาง แต่เธอยังจับมือเขาไว้แน่นราวกับกลัวเขาจะหายไป
“อย่าร้องนะที่รัก...เธอต้องเข้มแข็งนะ” น้ำเสียงของเขาสั่นจนแทบไม่เป็นคำพูด
โรงพยาบาลกลางเมือง
พยาบาลรีบวิ่งเข้ามาช่วยทันทีเมื่อเห็นหญิงตั้งครรภ์ใกล้คลอด เสียงสั่งการดังชัดเจน ห้องคลอดถูกเตรียมอย่างเร่งด่วน ธามพยายามเข้า
