“ในเมื่อตอนนี้ที่นี่มีแค่เราสองคน มันก็แปลว่าฟ่างตามใจผมได้แล้วถูกต้องไหมครับ” อลันเอ่ยปากถาม ขยับริมฝีปากจูบเบาๆ ที่มุมปากของคนใต้ร่างก่อนจะหยัดตัวขึ้นเล็กน้อย ถอดเสื้อที่สวมใส่ก่อนจะปามันออกไปให้พ้นทาง ขณะที่ช่วงล่างของเรายังคงประสานเป็นหนึ่งเดียวกัน
“คุณกล้าไล่เขาออกไปแบบนั้น แปลว่าคุณยอมรับแล้วใช่ไหมว่าคุณรู้จักเขา”
“เรียกผมด้วยชื่อเหมือนที่ฟ่างเคยเรียกได้ไหมครับ ผมชอบแบบนั้นมากกว่า” อลันเอ่ยปากขอก่อนจะกดปลายนิ้วขยี้เบาๆ ที่จุดอ่อนไหว
แค่แตะเบาๆ ก็ไม่ต่างจากการเทน้ำมันราดลงบนกองไฟ ต่อให้ปากของเธอจะปฏิเสธเขากี่ครั้ง แต่ร่างกายของข้าวฟ่างมันไม่เคยปฏิเสธคนอย่างอลันเลย
“สรุป..ลันรู้จักเขาใช่ไหม”
“ครับ ผมยอมฟ่างแล้วก็ได้ ความจริงแล้วเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ มันเป็นผมเองที่จัดฉาก มันเป็นผมเองที่อยากรู้ว่าฟ่างจะทิ้งผมไหม ฟ่างจะทำยังไงกับสถานการณ์นี้ ขอโทษนะครับที่ผมต้องทำแบบนี้ ผ
