“ระหว่างเรามันอาจจะเริ่มต้นได้ไม่ดีเท่าไหร่ แต่ให้โอกาสผมหน่อยได้ไหมครับ ผมมั่นใจว่าผมทำให้ฟ่างรักผมได้แน่นอน” อลันยกมือขึ้นประคองแก้มนุ่ม นิ้วยาวเหยียดลูบไล้พวงแก้มเนียนไปมาอย่างอ่อนโยน
สบตาอีกคนในระยะใกล้ให้รู้ว่าคนอย่างเขาจริงจังมากแค่ไหน
“ถ้าคนเรามันรู้สึกดีต่อกันจริงๆ เขาจะไม่ปิดบังตัวตนของตัวเองนะคะ ลันกำลังทำแบบนั้นอยู่หรือเปล่า” เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ในเมื่อเขากล้าขอแบบนั้น เธอก็กล้าที่จะมองเขาในมุมที่เขายอมเปิดเช่นกัน
“ผมยินดีให้ฟ่างรู้จักตัวตนของผมทุกอย่าง ทุกเรื่องที่ฟ่างต้องการ ผมยินดี”
“พรุ่งนี้ฟ่างจะกลับบ้าน”
“ครับ ผมจะพาฟ่างกลับบ้าน”
“ขอกลับตอนเช้าเลยได้ไหมคะ อยู่ที่นี่มันไม่สะดวก และการหายมาแบบนี้คนอื่นอาจจะตามหาจนทำให้มีปัญหาทีหลังก็ได้นะคะ”
“ผมตามใจฟ่างได้ทุกอย่างอยู่แล้ว ถ้าฟ่างอยากกลับแต่เช้า พรุ่งนี้ทานข้าวกันก่อน แล้วเดี๋ยวผมให้คนของผมเอารถมารับเรากลับเลย”
