@คอนโดมิเนียมของแองจี้
“น้องฟ่าง ทำไมถึงมาหาพี่เช้านักล่ะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ” แองจี้กวาดสายตามองใบหน้าสวยหวานของคนที่เป็นที่รักของใครต่อใคร มองสภาพการแต่งกายและท่าทีเหนื่อยๆ ที่เหมือนจะยังไม่ได้นอน
แว๊บหนึ่งที่ความกลัวเกาะกินในใจ ไม่ต่างจากคนทำผิดที่ลึกๆ รู้ดีแก่ใจ
“ไปไหนมาคะ แล้วที่มาหาพี่ถึงที่นี่มีอะไรหรือเปล่า”
“ฟ่างอยากมาคุยกับพี่แองจี้ตรงๆ” น้ำเสียงที่จริงจังของคนตรงหน้า เป็นสัญญาณที่ทำให้แองจี้เริ่มคิดแล้วว่ามันต้องมีเรื่องอะไรสักอย่าง ไม่อย่างนั้นเด็กในสังกัดคงไม่มองเธอด้วยสายตาแบบนี้ สายตาที่แปลกไป
“น้องฟ่างอยากคุยเรื่องอะไร”
“ฟ่างต้องถามพี่มากกว่าว่าพี่มีอะไรจะบอกฟ่างไหม”
“มะ..หมายถึงเรื่องอะไร พี่ไม่เข้าใจ” การหลบสายตา การแสดงออกว่าไม่กล้าสู้หน้าตอนที่เอ่ยคำนี้ส่งผลให้ข้าวฟ่างเค้นเสียงหัวเราะออกมาทันที
“จะให้ฟ่างเป็นคนพูดจริงๆ เหรอคะ ฟ่างนึกว่าพี่แองจี้อยากจะสารภาพอ
