ไรอันชะงักและครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่
“งั้นให้พอลลีนพักที่ห้องซึ่งติดกับห้องของผมก็ได้” เจ้าของคฤหาสน์หันมากล่าวกับนมช้อยที่ยืนรอฟังคำตอบด้วยสีหน้าตกใจ
“เอ่อ!...” นมช้อยกระอึกกระอัก เหมือนมีคำพูดบางอย่างค้างคาอยู่ในใจ ‘ต๊าย!...ด้านซ้ายเป็นห้องนอนของหนูทอรุ้ง ด้านขวาเป็นห้องของพอลลีน ส่วนห้องนอนของคุณไรอันอยู่ตรงกลาง ถ้าเป็นอย่างนี้...กลัวเหลือเกินว่าบ้านจะแตก!’
นมช้อยคิดด้วยแววตาวิตก เพราะรู้ดีว่ายิ่งในสถานการณ์ระหว่างไรอันและทอรุ้งที่กำลังตึงเครียดอยู่ในตอนนี้...อดที่จะนึกกลัวไม่ได้ว่าการมาของคุณพอลลีนอาจจะทำให้เรื่องราวหลายๆอย่างเลวร้ายลงไปกว่าเดิม
ทว่าก็ไม่อาจขัดคำสั่งของคนเป็นนาย ก่อนจะสั่งให้สาวใช้ลากกระเป๋าสัมภาระใบใหญ่ของพอลลีนไปไว้ยังห้องที่ติดกับห้องนอนของไรอัน ทิ้งให้ไรอันและพอลลีนที่กำลังไถ่ถามถึงสารทุกข์สุขดิบกันไปพลางๆด้วยความสนใจใคร่รู้ในความเป็นไปของกันและกัน ภายหลังจากที่
