ทอรุ้งได้ยินเสียงสายลมวู่ไหวจากภายนอกเบาๆ พร้อมๆกับไออุ่นจากลมหายใจร้อนผ่าวที่ไล้ลงบนทรวงสาวของเธอ
“โอว…”
ไรอันส่งเสียงครางอู้อี้ อื้ออึง ขณะที่ใบหน้าครึ้มเคราของเขากดคลึงซ้ำๆลงกลางพุ่มทรวงสล้าง ฝากฝังความรู้สึกลงบนหว่างอกเนียนขาวเร้าอารมณ์ แทรกปลายจมูก กดลงกลางโนมเนื้อที่เบียดอัด ทั้งปลายลิ้นและอุ้งปากของไรอันดูดดึงและงับงึมงำสลับไปมาทั้งขวาทั้งซ้าย ด้วยความกระหายในสัมผัส จนยอดทรวงและฐานป้านระเรื่อแดงและเปียกหมาดไปกับลิ้นที่ปาดสลับไปมาอย่างหิวกระหายของเขา
“ปล่อยรุ้งนะคะพี่ไรอัน พี่ใจร้าย…รุ้งสาบานว่าไม่มีอะไรกับเลนจริงๆ” หญิงสาววิงวอน ใบหน้างามส่ายสะบัดไปกับแพผมสีดำราวแพรไหมที่แผ่สยายอยู่กลางเตียง
“ถ้าคิดว่าไม่มีอะไร…ถ้าบริสุทธิ์ใจ ก็ควรจะยอมให้พี่พิสูจน์เสียแต่โดยดี” ไรอันกล่าวเบาๆราวกระซิบ ทอรุ้งรู้สึกว่าน้ำเสียงของไรอันช่างเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์เพทุบาย
ไม่ทันที่ทอรุ้งจะอธิบายอะ
