รู้สึกอดเป็นห่วงยายน้อมไม่ได้ เพราะวัยที่ชราลงไปมากกว่าทุกๆครั้งที่พิมพ์พรเคยได้เห็น
“ทำไมต้องลงมาดูงานเองด้วยล่ะยาย…ทั้งแดดทั้งลม พิมพ์กลัวว่ายายจะป่วยเอาง่ายๆ” หลานสาวกล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วง
“สายๆจะมีพ่อค้ามารับชมพู่…วันนี้ยายเลยลงมาดูเอง” ยายน้อมกล่าว พลางชำเลืองมองไปทางคนงานหญิงที่กำลังช่วยกันคัดแยกขนาดของผลชมพู่อย่างขะมักเขม้น เพื่อรอพ่อค้าที่กำลังจะมารับซื้อในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า
“ไปกินน้ำกินท่ากันก่อน…เพิ่งเดินทางกันมาเหนื่อยๆ” ยายน้อมว่า
พลางจูงมือพิมพ์พรก้าวเดินออกจาสวนชมพู่ไปช้าๆ
การที่ได้มาเห็นบ้านสวนริมคลองของยายน้อม ทำให้ทอรุ้งรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
ทอรุ้งสูดหายใจแรงลึกกับอากาศอันรื่นรมย์ ท่ามกลางพุ่มพฤกษ์อันเขียวครึ้มของสวนชมพู่หลากหลายสายพันธุ์ที่สูงต่ำสลับสล้างไปตามท้องร่อง
จากประสบการณ์ชีวิตในวัยเด็กของทอรุ้งที่เติบโตมากับไร่กับฟาร์มที่ค่อนข้
