ดอกยางหยาบใหญ่ที่พร้อมจะโจนทะยาน ก็วาดวงเลี้ยวออกไปด้วยความเร็วและแรง
นมช้อยกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามออกไปดูด้วยความตกอกตกใจ ทว่าทุกอย่างก็เกิดขึ้นภายในเวลาอันรวดเร็วเกินกว่าจะตามไรอันให้มาช่วยทัดทานทอรุ้งเอาไว้
‘สังหรณ์ใจอยู่แล้วเชียวว่าการมาของผู้หญิงที่ชื่อพอลลีนคนนี้ จะนำพาความรุ่มร้อนมาสู่คฤหาสน์หลังนี้ และตราบใดที่ผู้หญิงที่ชื่อพอลลีนคนนี้ยังอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้...เรื่องร้ายๆอีกมากมายจะตามมา’ นมช้อยครุ่นคิดและส่ายหน้าเบาๆ มองตามรถที่แล่นลับไปที่หน้าประตูคฤหาสน์ด้วยความใจหาย
“คุณไรอันนะคุณไรอัน!...หารู้ไม่ว่าผู้หญิงที่ชื่อพอลลีนคนนี้กำลังพยายามจะกลับเข้ามาในชีวิตของคุณไรอัน โดยที่คุณไม่รู้ตัว” นมช้อยรำพึงกับตัวเอง
จากประสบการณ์ที่เคยผ่านโลกและผ่านความรักมาก่อน ทำให้นมช้อยพอจะมองเห็นภาพคร่าวๆของความสับสนวุ่นวายภายในคฤหาสน์ที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต และสัมผัสได้ถึงความชั่วร้ายที่วูบไหว
