กลางดึกของคืนนั้น
ที่หัวเตียง ภายในห้องนอนของทอรุ้ง แสงสีนวลจากโคมไฟสาดลงมาที่หน้ากระดาษแผ่นน้อยที่ว่างเปล่า หญิงสาวจรดปลายปากกาลงไปช้าๆ ฝากข้อความที่เขียนขึ้นจากความรู้สึกของคนที่ชอกช้ำ น้อยเนื้อต่ำใจ และผิดหวังกับความไว้วางใจที่ทุ่มเทให้กับผู้ชายคนหนึ่งจนไม่เหลือเผื่อใจเอาไว้เจ็บ
เป็นข้อความจากความรู้สึกที่อัดอั้น เค้นคั้นออกมาจากอารมณ์ส่วนลึก พร้อมๆกับปรอยน้ำตาที่กลั่นเม็ดน้อยๆย้อยหยดลงมาเปื้อนแผ่นกระดาษ มือที่สั่นน้อยๆ ค่อยเขียนข้อความลงไปช้าๆ กลั่นน้ำตาเป็นตัวอักษรถึงไรอันผู้…ชายที่เธอรักที่สุดและอาลัยอาวรณ์ที่สุด เมื่อนึกถึงวันพรุ่งนี้…วันที่เธอตัดสินใจว่าจะหายตัวไปจากชีวิตของเขาสักพัก หรืออาจจะตลอดไป
‘พี่ไรอันคะ…รุ้งอยากให้เราห่างกันสักพัก อย่างน้อยก็เพื่อให้พี่ไรอันได้ทบทวนตัวเอง เพื่อสำรวจความรู้สึกว่าภายในจิตใจเบื้องลึก ‘พี่ไรอันยังรักรุ้งอยู่ไหม?’ พี่ไรอันรักรุ้งมากพอที่จะประ
