“ในฐานะผู้ปกครอง...เป็นเรื่องสมควรมิใช่หรือที่พี่จะใส่ใจในทุกๆอย่างที่เกี่ยวกับรุ้ง” ไรอันกล่าว
หญิงสาวถามเขาออกมาเสียงดังในใจ ‘ทุกสิ่งที่พี่ไรอันแสดงออก…เพราะถูกบังคับด้วยหน้าที่และฐานะของผู้ปกครองเท่านั้นหรือคะ?’
ท่ามกลางแสงสว่างของโคมไฟสีเหลืองนวลที่ประดับประดาเอาไว้ในสวนซึ่งเปิดโล่งรับสายลมที่พัดมาจากธรรมชาติทุกทิศทุกทาง ทำให้บางส่วนของร้านที่อยู่ห่างออกไปถูกกลืนหายไปในความมืดอย่างจงใจทำให้เกิดบรรยากาศสลัวเลือนในบางโต๊ะ ภายหลังจากพระอาทิตย์ลับลาผืนฟ้าไปได้ไม่นาน
ที่โต๊ะกลมสีขาว ภายใต้ซุ้มที่ปลูกสร้างเลียนเป็นทรงศาลาไม้
ทันทีที่ก้าวเข้าไปถึงโต๊ะอาหาร ไรอันขยับเลื่อนเก้าอี้หวายสีขาวออกมารับเรือนกายของหญิงสาวที่ทรุดร่างรัดรึงลงนั่งช้าๆ ก่อนที่ไรอันจะทรุดร่างกายสูงใหญ่ลงนั่ง จงใจประจันหน้า จงใจจะเก็บรายละเอียดทุกๆอย่างที่เป็นเธอเอาในสายตาของเขาคนเดียว
ไรอันนั่งหันหน้าออกไปที่ด
