เสียงกังวานนุ่มของเขาคลอไปกับเสียงเพลงที่บรรเลงแผ่วๆอยู่ในรถ
“ไม่นานค่ะ” ทอรุ้งตอบด้วยน้ำเสียงระรื่น
“ลืมหรือเปล่า…ว่าวันนี้เป็นวันอะไร?” ไรอันเปรย
คิ้วโค้งราวคันเคียวของหญิงสาวขมวดเข้าหากันเล็กน้อย แววตานั้นเต็มไปด้วยความสงสัย
ขณะที่มือใหญ่ของไรอันเอื้อมไปลดระดับความดังของเสียงเพลงที่ครวญคลออยู่เบาๆ จงใจให้ภายในรถเหลือแต่เสียงของเขาเพียงคนเดียว
“แฮปปี้เบิร์ดเด…ทู้ยู แฮปปี้เบิร์ดเด…ทู้ยู แฮปปี้เบิร์ดเด แฮปปี้เบิร์ดเด แฮปปี้เบิร์ดเด…ทูยู” ทันทีที่สิ้นเสียงเพลงอวยพรจากน้ำเสียงนุ่มกังวาน มือใหญ่ของไรอันก็ขยี้ไปบนศีรษะของทอรุ้งเบาๆด้วยความเอ็นดู
ทอรุ้งยื่นศีรษะเข้าหาด้วยความรู้สึกอันสุดจะกลั้น หญิงสาวอยากจูบแก้มของเขาหนักๆแทนคำขอบคุณที่ไรอันอุตส่าห์จดจำวันสำคัญที่ตัวเธอเองก็จำไม่ได้ ไรอันรู้ได้จากสีหน้าและแววตาของหญิงสาวว่ากำลังจะทำอะไร ไรอันจึงกดจมูกลงบนศีรษะของหญิงสาวก่อนที่ทอรุ
