กระทั่งอีกครู่ใหญ่ๆของการรอคอยได้ผ่านพ้นไปพร้อมๆกับความกังวลของคนรอ ลำแสงจากดวงไฟหน้ารถจากัวร์สีดำขลับคันใหญ่ของไรอันก็สาดจ้าเข้ามาสะท้อนกระจกหน้าร้าน เป็นสัญญาณของการมาถึง ไรอันวาดวงเลี้ยวเข้ามาจอดเลียบหลังร้านด้วยหัวใจอันร้อนรนและกระวนกระวายเช่นกันที่ต้องทำให้ทอรุ้งรอนาน
“พี่ไรอันมาแล้ว” ทอรุ้งถลันร่างออกจากประตูร้านด้วยความดีอกดีใจเพื่อไปรับไรอันถึงประตูรถ
ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับร่างสูงใหญ่ของไรอันก้าวออกมาจากรถพอดี
และสิ่งแรกที่หญิงสาวสังเกตได้จากใบหน้าหล่อเหลาของไรอันก็คือความขาวซีด เหมือนหน้ากระดาษที่ปราศจากตัวอักษร เป็นใบหน้าที่ไร้เลือดราวกับเทพบุตรแวมไพร์ที่พลัดหลงมาจากที่ใดสักแห่ง
“รอพี่นานไหม?” ไรอันเอ่ย
“ไม่เป็นไรคะ…ระหว่างรอก็ฝึกจัดดอกไม้ไปพลางๆ” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงแจ่มใส
“พี่ขอโทษที่ทำให้รุ้งต้องรอนาน” ไรอันถาม
“พี่ไรอันเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” น้ำเสียงที่เต็มไปด้
