“พิมพ์...หมายความว่ายังไง?” คิ้วโค้งโก่งเรียวของทอรุ้งขมวดเล็กๆ
“เรนมันรักรุ้ง...พิมพ์แอบสังเกตมานานแล้ว ก่อนหน้าที่เรนจะเจอรุ้งที่ชมรมลีลาศเสียอีก เพียงแต่เรนไม่มีโอกาส เพราะหลังเลิกเรียนคนขับรถก็มารับรุ้งกลับบ้านทุกวัน...อย่าบอกนะว่ารุ้งไม่รู้เลยจริงๆว่าเรนมันแอบชอบรุ้งอยู่” พิมพ์พรถาม
“เอ่อ...รุ้งก็พอจะรู้ แต่ไม่คิดว่าเรนจะจริงจังขนาดนี้” ทอรุ้งถอนใจ
พิมพ์พรมองไปยังเรนที่นั่งทอดอาลัยอยู่บนเก้าอี้ไม้สีขาวที่กลางสวน รายล้อมไปด้วยเพื่อนๆที่ยังถือแก้วชนกันไปมาเบาๆอย่างเข้าใจเรนที่ตกอยู่ในอาการเมารัก
“นายเรนนี่ก็แปลกคนเสียจริง!…มีผู้หญิงมาชอบมากมาย แต่เรนก็ไม่สนใจใคร พิมพ์ก็เพิ่งรู้วันนี้แหละว่าเรนมันชอบรุ้งเอามากๆ” พิมพ์พรกล่าว สรุปเอาจากที่เห็น
ทอรุ้งเผลอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันทีที่เธอคือต้นเหตุที่ทำให้เรนต้องเป็นแบบนี้ แต่ก็น้อยกว่าความรู้สึกกังวลใจที่เห็นคุ
