มาด้วยกันจนค่อนคืน…ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่าย กว่าแรงปรารถนาของไรอันจะมอดดับ ทอรุ้งต้องใช้ทั้งร่างกายเพื่อรองรับ ซึมซับ แรงกระแทกกระทั้นจากลีลารักของไรอันที่ปรนเปรอให้เธออีกหลายระลอกดั่งคลื่นอารมณ์ที่โถมเข้าใส่จนบางส่วนของร่างกายระบมช้ำ เหมือนคลื่นที่สาดซัดผืนทรายซ้ำๆ หนักหน่วงและเนิ่นนานกระทั่งเธอและเขาแทบจะหลับพับลงคาอกของกันและกัน
“รุ้งเป็นของพี่แล้วก็จริง…แต่อย่างลืมว่าเรายังไม่ได้แต่งงานกันนะคะ รุ้งขออนุญาตกลับห้องนะคะ” ริมฝีปากอิ่ม เอ่ยขึ้นขออนุญาตคุณผู้ปกครอง
“ไม่ยอม…พี่ไม่อนุญาต” คนตัวใหญ่ที่แสดงกิริยาอาการเหมือนเด็ก ส่ายสั่นศีรษะเบาๆ เอาแต่ใจ เหมือนไม่อยากให้เธอจากเขาไปไหนแม้แต่วินาที
“อย่าลืมว่าวันนี้มีธุระรออยู่นะคะ” หญิงสาวเตือน ถึงธุระสำคัญที่ดูเหมือนเขาจะลืมเลือนไปเสียสนิท
“หืม…ธุระอะไร?” หัวคิ้วเข้มที่เส้นขนเรียงแนวเป็นแพสวยงามขมวดเป็นคำถาม
“วันนี้เรนจะมาฟ
