“เจ็บนิดหน่อย...นิดเดียว อย่าว่าพี่ใจร้ายนะ…แต่พี่จะไม่ปราณี เพื่อที่เราจะผ่านมันไปด้วยกัน...พี่จะส่งรุ้งไปพบกับความรู้สึกที่เป็นสุขกว่านี้”
“ยังสุขได้อีก…หรือคะ” ใบหน้าหวานที่พวงแก้มแดงซ่าน ถามออกมาเพราะความเดียงสา
“ใช่จ้ะ…พี่จะแสดงให้ดูเดี๋ยวนี้แหละ” ไรอันระบายยิ้มให้หญิงสาวอุ่นใจ ขยับถอย...คล้ายจะถอน ทว่ากลับกระแทกมันลงไปตรงกลางพูเนื้อสีชมพูสดที่กำลังหนีบรัดตัวตนของเขาเอาไว้แน่น
ไรอันฝังแก่นกายที่ขนาดของมันไม่ธรรมดาให้จมมิดลงไปอย่างเลือดเย็น จนหน้าท้องที่เต็มไปด้วยแพรขนอันดกอุดมของตน เบียดบดเข้ากับหน้าท้องแบนราบของทอรุ้งที่แขม่วเกร็งจนเต็มแรงไปพร้อมกับเสียงเตียงที่ยวบยุบไปตามแรงกระทบที่กระทั้นกระแทกแลกน้ำแลกเนื้อกับเธอ
แม้ฝ่ามือน้อยๆพยายามยันแผงอกรกไรขนเอาไว้ เมื่อรู้สึกถึงร่างกายกำลังจะปริแตกกับจังหวะของเสียงเนื้อกระทบเนื้อ...ทอรุ้งหลับตาปี๋ สูดหายใจทางปากเมื่อรู้สึกว่าปริมาณอาก
