ทิวมองดูใบหน้าเหยเกนั้นด้วยสายตากระหยิ่ม ยิ้มอยู่ในใจอย่างได้ใจ มีความสุขกับการได้ทรมานคนรักจนปริ่มว่าจะขาดใจไปจริงๆ
“ช่วยพอลลีนด้วย...ทิวจ๋า…ได้โปรด” คนกำลังโดนทรมานวิงวอนอ่อนหวาน โยกโยนสะโพกไปตามความอ่อนไหว ส่ายสั่นจนร่างกายสะท้านพร้อมกับอาการกระตุกเกร็ง ปลายเล็บจิกแรงลงกลางศีรษะของไอ้หนุ่มชื่อทิว ไอ้หนุ่มที่เธอเคยปรามาสในความเป็นหนุ่มบ้านนอกคอกนาของเขา
ไม่มีเหตุผลที่ทิวจะรั้งรออีกต่อไป
ครู่เดียวทิวก็ส่งความร้อนผะผ่าวเข้าไปพร้อมกับท่อนลำความเป็นชายอันคึกแข็ง ที่พยายามบดเบียด เสียดสีสู่พูเนื้อสีชมพูจางเข้าไปเต็มแรงจนลึกที่สุดใจ…ลึกเท่าที่พละกำลังจากบั้นท้ายอันหนักหน่วงของทิวจะผลักดันมันเข้าไปได้
“อ๊ะ...” พอลลีนสะดุ้ง ทรวงอกยกขึ้นสูง หลังไม่แตะพื้น มีเพียงสะโพกเท่านั้นที่หยัดต้านกับความเจ็บแปลบและตึงรั้งกับความพยายามรัดรอบเจ้าสิ่งนั้น เจ้าสิ่งที่ใหญ่โตมโหฬารกว่าท่อนแขนน้อยๆของเธอเ
