“ไปกันใหญ่แล้ว เป็นเฮียไหมที่จะตายเพราะหนูหนีมาเนี่ย” แขนแกร่งตวัดกอดเธอไว้อีกครั้ง สงสัยจะมีความเครียดสะสม
“ฮึก!!ก็ไม่เคยห่างกันเลย พอไม่ได้อยู่ด้วยกันหนูก็คิดถึง” ใบข้าวเอ่ยออกมาด้วยน้ำตานองหน้า ขอบตาที่บวมเบ่งอยู่แล้วเริ่มบวมขึ้นไปอีก
มือหนาเอื้อมเข้าไปเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มใสให้กับเธอปกติใบข้าวเป็นคนร่าเริง ไม่ใช่จะมาร้องไห้ฟูมฟายไก่กาอาลาเล่แบบนี้ หรือว่า
“ไม่ต้องมาร้องไห้กลบเกลื่อน หนีไปเที่ยวกับใครมา เฮียยังไม่ได้อนุญาตเลยนะ”
“อ๊ะ จริงด้วย!! หนูลืมโปสการ์ดไว้ในรถ” ใบข้าวเอ่ยออกมาด้วยท่าทีตกอกตกใจ หมุนตัวหมายจะวิ่งลงจากบ้าน แต่ผมคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ซะก่อน
“เดี๋ยว!! โปสการ์ดอะไร”
“หนูลืมไว้บนรถของพี่ฟาโรค่ะ เดี๋ยวลงไปเอาก่อนนะ”
“ไม่ต้อง ให้ไอ้จอมลงไปเอาให้ ตอนนี้มาเคลียใจเรื่องของเราก่อน ใครหนีมา ใครต้องโดนทำโทษเฮียยังไม่ลืมนะ” ผมเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง มือหนาจับแขนของเธ
