ครืดๆ ครืดๆ
สักพักต่อมาในขณะที่ผมกำลังเดินเข้าไปในตัวอาคารผู้โดยสารขาออก โทรศัพท์เครื่องหรูของผมก็ดังขึ้นอีกครั้ง ปรากฏชื่อเมียตัวแสบของผมที่เป็นคนโทรเข้ามา
(เฮียจ๋า หนูไม่อยากกลับแล้ว แต่เค้าไม่ให้หนูลงจากเครื่อง ฮื่อ...)
'ใจเย็นๆ อย่าร้องไห้ ก็ไหนหนูบอกว่าเสียดายค่าตั๋วแล้วร้องแบบนี้ จะให้เฮียขาดใจตายตรงนี้เหรอวะใบข้าว” สองขาหยุดมองอยู่ที่จอมอนิเตอร์ตารางเที่ยวบินระหว่างประเทศอย่างร้อนใจ พร้อมกับไล่สายตาดูเที่ยวบินที่เครื่องกำลังจะออกในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
(ฮื่อ...ฉันจะออกจากตรงนี้ค่ะ ฉันไม่ไปแล้ว)
'ไอ้จอม กูจะบินเช้า...'
'ไม่ได้ครับ นายต้องเคลียร์งานให้เสร็จก่อนถึงจะเดินทางได้ ไม่อย่างนั้นเราคงถูกฟ้องล้มละลายแน่'
จอมทัพที่ยืนอยู่ทางด้านหลังแทรกขึ้นก่อนที่ผมจะพูดจบ มือหนาเท้าสะเอวหันกลับไปทางลูกน้องที่ยืนยิ้มฝืดๆ ส่งมาให้ผมแทน
'บ้าเอ้ย!! มึงไม่ได้ยินหรือไงว่าเมียกูร้องไห้อยู่เน
