3.มันจะปล้ำหนู
1192 คำ
หกเดือนต่อมา
@ บ้านของใบข้าว
“~แค่อยากจะรู้ว่าตรงที่เธอยืนนั้น มีฝนตกไหม สบายดีไหม เธอกลัวฟ้าร้องรึเปล่า ดื้อดือดื่อ~ ฮา เสร็จแล้ว” คนตัวเล็กที่ยืนอยู่หน้าเตาแก็สพึมพรำร้องเพลงไปพลาง ใช้ตะหลิวกลับด้านไข่เจียวในกระทะไปพลาง
ริมฝีปากบางยิ้มร่าออกมาก่อนจะใช้ตะหลิวในมือตักไข่เจียวร้อนๆ ในกระทะขึ้นมาวางโปะบนข้าวสวยร้อนๆในจาน
ฟอด~
“เฮ้ย! ถอยออกไปนะไอ้บ้า” ใบข้าวเบี่ยงตัวออกจากวงแขนของแมน วิ่งหนีไปอีกมุมของห้องครัว มือเล็กชี้ตะหลิวไปตรงหน้าผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของแม่พร้อมกับน้ำเสียงเกลี้ยวกราด ไหล่เล็กยกขึ้นถูแก้มเนียนที่ถูกไอ้แมนกดจมูกหอมเมื่อสักครู่อย่างนึกรังเกียจ
“หอมจัง ไหนให้น้ากินด้วยสิ หึหึ”
“ยะ...อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันฟาดแกด้วยไอ้นี่จริงๆ ด้วย” ตะหลิวในมือถูกยกขึ้นเตรียมจะฟาดใส่คนตรงหน้าอีกครั้ง พร้อมกับสายตาที่มองไปยังสามีของผู้เป็นแม่อย่างหวาดกลัว
ใบข้าวต้องระวังตัวอยู่ตลอดเวลาเพื่อหลีกเลี่ยงที่จะเจอกับแมน เพราะมันมักจะมองเธอด้วยสายตากระลิ้มกระเลี่ย บางครั้งก็ย่องเข้ามาลวนลามเธอเหมือนเมื่อกี้ที่มันเดินเข้ามาหอมแก้มเธอจากทางด้านหลัง
“คิดว่าฉันกลัวแกรึไง อีใบข้าว!”
หมับ!
“กรี๊ด!!ปล่อยฉันนะ”
เพล้ง!
“โอ๊ย! อีบ้ามึงกล้าทำกูเหรอ” จานข้าวไข่เจียวร้อนๆในมือของคนตัวเล็ก ถูกปาเข้าใส่หัวของไอ้แมนอย่างจัง มือหนาปล่อยแขนของใบข้าวให้เป็นอิสระยกขึ้นกุมศีรษะแทนด้วยสีหน้าเหยเก เลือดสดๆ ไหลอาบหน้าไอ้หื่นนั่น
“เชี่ยเอ้ย มึงมานี่เลยอีข้าว”
หมับ!
“กรี๊ด!!ปล่อยนะเว้ย แม่ช่วยข้าวด้วย แม่!!” มือหนาที่เปื้อนเลือดสีแดงสดคว้าแขนของใบข้าวกระชากเข้ามาหาตัวของมัน จากนั้นก็จัดการกดเธอลงไปกับพื้นครัว คนตัวเล็กดีดดิ้นไปมาพลางร้องตะโกนขอความช่วยเหลือจากคนเป็นแม่จนเสียงแหบ
“ฮึ!ร้องให้ตายแม่แกก็ไม่ได้ยินหรอก วันนี้มึงเสร็จกูแน่อีข้าว”
“ปล่อยนะเว้ย ช่วยด้วย!!ใครก็ได้ช่วยที” ร่างบางดีดดิ้นอย่างสุดแรง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถขัดขืนแรงของชายฉกรรจ์ที่กำลังขึ้นคร่อมตัวเธอได้ มันกดมือทั้งสองข้างของเธอราบไปกับพื้น กดจมูกลงซุกไซ้ซอกคอขาวเนียนของใบข้าว กลิ่นเหล้าจากตัวของมันคละคลุ้งจนน่าสะอิดสะเอียน
“ฮึ่ย!ฤทธิ์เยอะนักนะมึง”
เพี้ยะ!
เพี้ยะ!
“อึก!” ฝ่ามือหนักๆ ของแมนฟาดลงใบหน้าเล็ก จนหันไปตามแรงตบ ใบข้าวรู้สึกเจ็บจนหูอื้อ เลือดรสฝาดกระจายทั่วโพรงปาก น้ำตาใสๆ ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยแสดงออกถึงความเจ็บปวดอย่างหนัก
“สมน้ำหน้า กูบอกแล้วอย่าขัด เดี๋ยวกูพามึงไปขึ้นสวรรค์ ฮึๆๆ”
“ปล่อยกู!! ไอ้สวะ ไอ้ชั่ว”
“โอ๊ยๆๆ!!อีเชี่ยเอ้ย”
ตุ๊บ!
“อึก!แค่กๆ” ไอ้แมนซัดหมัดหนักๆ ลงบนท้องน้อยของใบข้าว เมื่อโดยเธอกัดเข้าใบหูของมันจนเกิดเป็นแผล
เธออ้าปากหวอแสดงความเจ็บปวดออกมา ร่างบางงอตัวเข้าเหมือนกุ้ง มือเล็กกุมอยู่ท้องน้อยที่พึ่งถูกไอ้เศษสวะซัดหมัดหนักใส่
“ฤทธิ์เยอะนักเดี๋ยวมึงได้ตายก่อนขึ้นสวรรค์” ไอ้แมนขึ้นคร่อมบนตัวของใบข้าว แขนเล็กของเธอถูกมันจะรวบไว้บนหัวด้วยมือข้างเดียวของมัน
“แค่กๆ อย่า~” ร่างบางไอออกมาพร้อมกับดิ้นขัดขืน แต่เพราะจุกบริเวณท้องน้อยมากจึงไม่สามารถดิ้นรนให้พ้นจากพันธนาการได้
“เฮ้ย!ทำอะไรกันวะ อีใบข้าว ไอ้แมน”
“มะ...แม่” ไอ้แมนผละออกจากใบข้าวอย่างรวดเร็ว ก่อนจะปรี่เข้าไปหาลำไพด้วยท่าทางประจบประแจง
“เมียจ๋า กลับมาพอดีเลย ฮื่อ~ดูลูกคุณสิกัดหูผม” ร่างบางยันตัวเองลุกขึ้นนั่งพิงกับตู้กับข้าวด้วยใบหน้าเหยเกร ฝ่ามือเล็กกุมอยู่ที่หน้าท้องละล่ำละลักคลานไปหาคนเป็นแม่ที่ยืนขมวดคิ้วอยู่กรอบประตูห้องครัว
“มันเกิดอะไรขึ้นฮะอีข้าว แกมากัดน้าแมนเค้าทำไม”
“เปล่านะแม่ ไอ้แมนมันจะข่ม....”
“ก็อยู่ๆ ลูกคุณก็เข้ามาอ่อยผม พอผมไม่เล่นด้วยก็โมโหใหญ่ ฟาดจานข้าวใส่หัวผมจนแตก”
“ไม่จริงนะแม่ มันจะปล้ำหนู แม่ต้องเชื่อหนูนะ ไอ้นี่มันจะข่มขืนหนู”
“ไม่จริงนะเมียจ๋า ผมจะทำอย่างนั้นไปทำไม คุณดูการแต่งตัวลูกคุณสิ” สายตาดุๆ ของคนเป็นแม่ตวัดมองใบข้าวที่ยืนสั่นเทาอยู่ตรงหน้าในชุดเสื้อสายเดี่ยวกางเกงขาสั้น ใบหน้าเธอบวมแดงมีรอยนิ้วมือทาบอยู่บนสองแก้ม มุมปากมีเลือดสีแดงสดซึมออกมา
“มึงนะมึง! กูบอกมึงกี่ครั้งแล้วอีข้าว”
เพี้ยะ! เพี้ยะ!
“โอ๊ย!แม่ หนูเจ็บ ฮึก! โอ๊ย!”
เพี้ยะ! เพี้ยะ!
“กูบอกว่าอย่าแต่งตัวแบบนี้”แต่ทว่า ลำไพกลับรั้งแขนเล็กใบข้าวเอาไว้ พร้อมกับฟาดฝ่ามือหนักๆ ลงบนเรือนร่างลูกสาวของตัวเองไม่ยั้ง
คนตัวเล็ก เบี่ยงหลบทั้งน้ำตาในขณะที่ลำไพไม่มีท่าทีว่าจะหยุดมือลงเลย
เพี้ยะ! เพี้ยะ!
“แม่ข้าวเจ็บ! โอ๊ย”
ตุ๊บ!
“พอได้แล้วเมียจ๋า เดี๋ยวลูกก็ตายซะก่อนหรอก” ไอ้แมนทำท่าทำทางเป็นคนดีเข้ามารั้งลำไพเอาไว้ ไม่ให้เข้าไปตบตีใบข้าวที่ล้มลงไปกองกับพื้น ร่างบางร้องไห้ละอึกสะอื้นจนตัวโยน
“ฮึ่ย! อย่ามาห้ามกู อีลูกไม่รักดี”
“ฮึก! ฮื่อ~ ทำไมแม่ต้องเข้าข้างมันด้วย”
"สันดารมึงมันร่าน อีข้าว!! มานี่เลยนะมึง"คนเป็นแม่ปรี่เข้ากระชากผมของใบข้าวจากทางด้านหลัง ลากออกมากลางห้องครัว
"ข้าวไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นนะแม่ โอ้ย!แม่ข้าวเจ็บ ปล่อยข้าวเถอะ"ฝ่ามือหนักๆกุมอยู่ที่กลุ้มผมของใบข้าว มืออีกข้างของคนเป็นแม่ถูกเงื้อขึ้นเตรียมตบลงพวงแก้มที่เต็มไปด้วยรอยพกช้ำของคนตัวเล็ก
“พอเถอะเมียจ๋า พอก่อน!!”
“ยังจะมีปากมาเถียงกูอีก อีลูกเวร ฮึ่ย!อย่ามาห้ามกูนะไอ้แมน”
“โธ่ พะ...พอได้แล้วเมียจ๋า”
“ใครเถียงใคร! ใครลูกเวรวะคุณลำไพ”
ท่ามกลางเสียงก่นด่าของลำไพ จู่ๆ ก็มีกลุ่มชายชุดดำห้าหกคน เดินอาดๆเข้ามาในตัวบ้านบ้าน ด้วยท่าทางที่น่ากลัว หนึ่งในนั้นมองมายังใบข้าวที่ยืนร้องไห้อยู่มุมห้องครัว ด้วยท่าทางกระลิ้มกระเลี่ย
- ผู้เขียน
