บทที่ 12 เกิดแต่กับฟ่าง
1369 คำ
สุดท้ายแล้วบทสรุปของการประชุมวันนี้จบลงที่ ลมเหนือได้รับเลือกให้เป็นตัวแทนของคณะไปประกวดดาวมหาวิทยาลัย อย่างไม่มีทางเลือก ถึงแม้เธอจะพยายามอิดออดแค่ไหน แต่ก็หนีไม่พ้นอยู่ดี
หลังการประชุมเสร็จ ลมเหนือหันมาหาข้าวฟ่าง พลางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “นี่ฉันต้องซ้อมทุกวันเลยเหรอ ฟ่าง?”
ข้าวฟ่างหลุดขำออกมานิด ๆ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ ให้กำลังใจ “เอาน่า สู้ ๆ แค่ช่วงหนึ่งเอง เดี๋ยวก็ผ่านไป”
“ก็ได้ ๆ แต่รู้ไว้นะ ว่าฉันยอมเพราะฟ่างเลยนะ!” ลมเหนือพูดพลางกอดอก ทำหน้าบึ้ง แต่สุดท้ายก็ยอมรับชะตากรรม
รุ่นพี่ยังไม่ปล่อยให้เธอได้พักใจ “เย็นนี้เริ่มซ้อมเลยนะ อย่าลืมล่ะ!”
เสียงโอดครวญของลมเหนือดังขึ้นทันที “เฮ้อออ! นี่ฉันเซ็นสัญญาขายวิญญาณให้คณะแล้วใช่ไหมเนี่ย?”
ข้าวฟ่างหัวเราะเบา ๆ แม้ใจเธอจะยังหนักอึ้งกับปัญหาของตัวเอง แต่การได้เห็นลมเหนือเป็นแบบนี้ ก็ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างน้อยก็ยังมีเพื่อนที่อยู่ข้าง ๆ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม…
ขณะนั้น ลมเหนือหันมามองข้าวฟ่าง ก่อนจะเอ่ยถามต่อ ด้วยน้ำเสียงคาดหวัง “เออฟ่าง เย็นนี้แกจะไปดูฉันซ้อมใช่ไหม?”
ข้าวฟ่างนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมาอย่างลังเล “ลม… ฉันว่าจะลองไปหางานทำดูน่ะ คงไม่ได้ไปดูแกซ้อมแล้วนะ โกรธไหม?”
ลมเหนือส่ายหน้าทันที “ไม่โกรธหรอก” เธอยิ้มบาง ๆ ก่อนจะพูดต่อ “แต่จริง ๆ แล้ว แกใช้เงินฉันก็ได้นะ ไม่ต้องลำบากหางานหรอก”
ข้าวฟ่างรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่ได้สิลม แกเองก็ยังต้องขอเงินพ่อแม่อยู่เลย จะใช้จ่ายอะไรก็ต้องพึ่งพวกท่าน ฉันไม่ใช่คนในครอบครัวแท้ ๆ ของแกนะ แค่ให้ที่อยู่อาศัยฉันก็เกรงใจจะแย่แล้ว”
ลมเหนือถอนหายใจ ก่อนจะตีแขนข้าวฟ่างเบา ๆ อย่างไม่จริงจัง “ก็ได้ ๆ แต่แกอย่าพูดแบบนั้นอีกนะ! ฉันรู้จักแกตั้งแต่เด็ก สำหรับฉัน แกก็คือคนในครอบครัวเหมือนกัน เราผ่านอะไรมาด้วยกันตั้งเยอะ จะมาพูดว่าไม่ใช่ได้ยังไง!”
ข้าวฟ่างยิ้มจาง ๆ ก่อนจะยอมแพ้ “โอเค ๆ ฉันไม่พูดแล้วก็ได้”
โครก คราก!
จู่ ๆ เสียงท้องร้องดังขึ้นแทรกกลางวงสนทนา ทำให้ลมเหนือหัวเราะออกมา “เที่ยงแล้ว! ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันหิวจะแย่แล้ว!”
ข้าวฟ่างพยักหน้ารับ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปกับลมเหนือ ทั้งที่ในใจยังหนักอึ้งกับเรื่องของตัวเอง…
อีกด้านของใต้ฝุ่นที่โรงอาหารของคณะ
เสียงออดอ้อนดังขึ้นจากหญิงสาวร่างอรชร “พี่ใต้~ เมื่อคืนมะม่วงเหงามากเลย~ พี่ใต้ไม่มาหามะม่วงเลยอ่ะ” เธอพูดพร้อมกับขยับร่างกายเข้ามาแนบชิดใต้ฝุ่นอย่างจงใจ
ใต้ฝุ่นเหลือบตามองก่อนจะหัวเราะในลำคอเบา ๆ มือหนาเอื้อมไปจับปลายผมนุ่มของเธอมาม้วนเล่นอย่างไม่ใส่ใจนัก “หืม? งั้นคืนนี้ไปนอนบ้านพี่ดีไหม? ไม่ต้องไปคอนโดแล้ว”
“จริงเหรอคะ!?” หญิงสาวตาโตเป็นประกาย รีบคว้าแขนเขาไว้แน่น
ใต้ฝุ่นแสยะยิ้ม มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปกระซิบข้างหูเธอ “จริงสิ หรือว่าอยากไปตอนนี้เลย? ภาคบ่ายพี่ไม่เข้าเรียนพอดี…”
มะม่วงหัวเราะคิกคักพลางขยับตัวเข้าหาอีกนิด มือเรียวลูบไล้ไปบนแผงอกแกร่งของชายหนุ่ม “พี่ใต้อ่ะ~ แกล้งหนูเหรอ? ไปสิคะ หนูไปกับพี่อยู่แล้ว”
ใต้ฝุ่นกระตุกยิ้ม “ดี งั้นก็ไปกันเถอะ” พูดจบ เขาก็ยกแขนโอบเอวหญิงสาว แล้วพาเดินออกจากโรงอาหารทันที ท่ามกลางสายตาของหลายคนที่มองตาม…
ขณะที่ใต้ฝุ่นกำลังพาหญิงสาวออกจากโรงอาหาร เสียงฝีเท้ารัวเร็วของใครบางคนก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงหอบหนัก
“ไอ้ใต้! ไอ้ใต้! เรื่องใหญ่แล้วเว้ย!!”
ใต้ฝุ่นหยุดเดิน หรี่ตามองคนที่วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา “อะไรของมึงวะ ไอ้บอล? วิ่งมาซะอย่างกับหนีหมา”
บอลยกมือขึ้นพยายามหายใจให้เป็นจังหวะ ก่อนจะโพล่งออกมา “น้องมึง! น้องลมอ่ะ! แม่ง… ประกวดดาวคณะเว้ย!”
ใต้ฝุ่นชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะขมวดคิ้วแน่น “ว่าไงนะ!?”
“เออ!! กูได้ยินมากับหู น้องมึงตอบตกลงไปแล้วเว้ย!”
มะม่วงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะเอื้อมไปแตะต้นแขนของใต้ฝุ่นเบา ๆ “พี่ใต้… ลมเหนือจะประกวดดาวคณะแล้วมันยังไงเหรอคะ? ก็แค่กิจกรรมปกติเองนี่นา”
แต่ใต้ฝุ่นกลับไม่ได้สนใจเธอเลย สายตาคมดุจ้องบอลอย่างเอาเรื่อง “แล้วทำไมมันถึงตอบตกลงวะ!? น้องกูไม่ใช่คนที่ชอบทำอะไรแบบนี้อยู่แล้ว!”
บอลกลืนน้ำลายก่อนจะพูดต่อ “เห็นบอกว่าเป็นเพราะข้าวฟ่าง…”
ร่างสูงของใต้ฝุ่นตึงเครียดขึ้นมาทันที กรามแกร่งขบแน่นอย่างไม่สบอารมณ์ “ข้าวฟ่าง? หมายความว่ายังไง?”
“ก็ไม่รู้รายละเอียดมาก แต่เหมือนน้องลมจะไม่อยากประกวดแต่สุดท้ายก็ยอม เพราะข้าวฟ่างเป็นคนพูด”
ใต้ฝุ่นสบถในลำคอ ดวงตาแข็งกร้าวขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “หึ… ข้าวฟ่างอีกแล้วงั้นเหรอ?”
มะม่วงที่ยืนฟังอยู่นานเริ่มรู้สึกว่าบทสนทนานี้ไม่เข้าหู เธอกอดอกเบะปาก “พี่ใต้จะจริงจังขนาดนี้ทำไมคะ? ก็แค่ประกวดดาวเดือนเองนะ ไม่เห็นต้องทำหน้าเครียดแบบนี้เลย”
ใต้ฝุ่นหันขวับไปมองเธอ สีหน้าเย็นชา “คืนนี้ไม่ต้องไปบ้านพี่แล้ว”
มะม่วงอ้าปากค้าง “หา!? พี่ใต้! เดี๋ยวสิ”
มะม่วงกัดริมฝีปากแน่น ดวงตาเป็นประกายวาบด้วยความไม่พอใจ แต่เธอรู้ดีว่าถ้าหงุดหงิดใส่ตอนนี้ มีหวังใต้ฝุ่นเดินหนีไปจริง ๆ แน่
เธอจึงรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ก่อนจะเอื้อมไปคว้าแขนแกร่งของชายหนุ่มไว้ พลางพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน “พี่ใต้… มะม่วงรู้ว่าพี่ห่วงน้อง แต่เรื่องประกวดดาวคณะก็ไม่ได้แย่อะไรนี่คะ ลมเหนือเขาคงไม่ได้เดือดร้อนอะไรหรอก หรือพี่กลัวว่าเขาจะเจอคนมาจีบ?”
ใต้ฝุ่นชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะกระตุกแขนออกจากมือเธอ “ไม่เกี่ยวกับเธอ”
มะม่วงไม่ยอมแพ้ รีบเดินอ้อมไปยืนขวางหน้าเขา พร้อมกับยกมือขึ้นแตะแขนเบา ๆ “โธ่~ พี่ใต้ขา~ ถ้าจะไปหาเขาจริง ๆ ก็ไปพรุ่งนี้ก็ได้ไหมคะ คืนนี้พามะม่วงไปบ้านพี่ก่อนนะ น้า~”
เธอแกล้งทำตาปริบ ๆ เอียงคอแนบชิดตัวเขาอย่างออดอ้อน นิ้วเรียวลูบไล้ไปตามแขนแข็งแรงเบา ๆ “เมื่อคืนก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันเลย มะม่วงคิดถึงจะแย่แล้วนะ…”
ใต้ฝุ่นกดกรามแน่น ความหงุดหงิดเกี่ยวกับข้าวฟ่างและลมเหนือยังคงคุกรุ่น แต่ในขณะเดียวกัน สัมผัสของหญิงสาวตรงหน้าก็เริ่มดึงความสนใจของเขากลับมา
มะม่วงเห็นแววตาเขาอ่อนลง ก็รีบอ้อนต่อทันที “นะคะพี่ใต้… แค่คืนนี้เอง พรุ่งนี้ค่อยไปจัดการเรื่องน้องก็ได้นี่นา มะม่วงสัญญาว่าจะดูแลพี่อย่างดีเลย~”
ใต้ฝุ่นถอนหายใจหนัก มองสบตาหญิงสาวครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าลงช้า ๆ “เออ ก็ได้”
มะม่วงยิ้มกว้างทันที “เย้! พี่ใต้น่ารักที่สุดเลย~” เธอโผกอดแขนเขาแน่น แล้วกระซิบเสียงหวาน “งั้นเราไปกันเลยนะคะ~”
ใต้ฝุ่นพยักหน้า แม้ในใจจะยังมีเรื่องของลมเหนือค้างคาอยู่ แต่ตอนนี้เขาเลือกจะเก็บมันไว้ก่อน… อย่างน้อยคืนนี้ก็ให้มะม่วงช่วยเบี่ยงเบนความคิดไปทางอื่นแทนแล้วกัน!
- ผู้เขียน
