เช้าวันรุ่งขึ้น โรงพยาบาลจิตเวช
ลิตาสวมเสื้อคลุมตัวบาง สีหน้าเรียบเฉยจนน่าขนลุก พยาบาลส่งเอกสารการปล่อยตัวให้เซ็น เธอรับมาพลางปรายตามองอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะเซ็นชื่อด้วยลายมือที่นิ่งมั่นคง
พยาบาลส่งยิ้มอ่อน ๆ
“ขอให้คุณลิตากลับไปใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขนะคะ”
ลิตายิ้มบาง พยักหน้าเล็กน้อย
“ขอบคุณค่ะ…ฉันก็หวังอย่างนั้น”
แต่แววตาเธอกลับเย็นชาไม่ต่างจากเหล็กเย็นเฉียบ
ประตูหน้าโรงพยาบาลเปิดออก ลมยามเช้าพัดเบา ๆ ขณะที่ลิตาก้าวออกมาช้า ๆ พร้อมกระเป๋าใบเล็กในมือ… ไม่มีญาติ ไม่มีเพื่อน ไม่มีใครมารอรับ
ยกเว้น…รถยนต์สีดำสนิทที่จอดอยู่ข้างหน้าประตู
กระจกรถเลื่อนลงช้า ๆ เผยให้เห็นผู้ชายสวมแว่นดำ ใบหน้าเรียบเฉย สวมสูทสีเทาเข้ม ดูภูมิฐานแต่มีรังสีอันตรายแผ่ออกมา
ชายลึกลับ:
“ขึ้นรถสิ ลิตา”
ลิตาหยุดฝีเท้าเล็กน้อย แต่แล้วเธอก็ยิ้ม
“ฉันคิดว่าคุณจะไม่มาเสียแล้ว”
ชายลึกลับ ยิ้มมุมปาก
“มีคนแบบเธอในก
