‘เธอไม่อยากให้มึงหาเจอหรอก’
เสียงของซีโร่ดังก้องอยู่ในหัวซ้ำ ๆ ซึ่งใต้ฝุ่นรู้ดีว่าซีโร่นั้นรู้ แต่ไม่ยอมบอกเขา แล้วเขาจะไปตามข้าวฟ่างได้จากที่ไหน
“ข้าวฟ่าง… เธออยู่ไหนกัน?”
ใต้ฝุ่นพูดในใจ พลางกำหมัดแน่น เขาสูดลมหายใจลึกก่อนจะเอ่ยถามเพื่อนสนิทที่นั่งมองเขานิ่ง ๆ
“ไอ้ซีโร่ กูกับมึงสนิทกันมากี่ปี?”
ซีโร่เลิกคิ้วขึ้นนิด ๆ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ
“หืม? ก็… สิบกว่าปีแล้วมั้ง ทำไม?”
“เออ… ในฐานะที่รู้จักกันมานานขนาดนี้ มึงช่วยเล่าให้กูฟังได้ไหม ว่าข้าวฟ่างหนีอะไร… นอกจากกู?”
ซีโร่กระตุกยิ้มบาง ๆ ขณะจ้องมองใบหน้าเคร่งเครียดของใต้ฝุ่น ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกึ่งประชด
“นี่มึงยอมรับแล้วเหรอ ว่าข้าวฟ่างหนีไปเพราะมึง?”
ใต้ฝุ่นนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ
“เออ…”
คำตอบสั้น ๆ แต่หนักแน่นพอจะทำให้ซีโร่มองเพื่อนสนิทด้วยสายตาจริงจัง เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องทั้
