ใต้ฝุ่นก้าวเท้าเข้ามาในโรงพยาบาลเอกพลอย่างเร่งรีบ มือหนึ่งถือขวดโหลใสนกกระดาษพันตัว อีกมือกำลังประคองกล่องของขวัญที่เคยถูกเขาขว้างทิ้งจนมุมกล่องบุบยับไปบางส่วน ภายในกล่องนั้นเป็นของขวัญวันเกิดของลมเหนือที่เขาเคยใจร้อนจนทำลายมันไป แต่ตอนนี้…มันกลับกลายเป็นสิ่งที่เขาตั้งใจจะนำกลับมาให้น้องสาว
เสียงรองเท้าหนังของเขากระทบพื้นกระเบื้องเป็นจังหวะมั่นคงขณะเดินตรงไปยังห้องพักฟื้นของลมเหนือ แต่ก่อนที่เขาจะถึงหน้าห้อง เสียงสนทนาดังออกมาจากด้านใน ทำให้ใต้ฝุ่นชะงักเท้าโดยอัตโนมัติ
“ลมลูก…ไปอเมริกากับแม่นะ” เสียงคุณหญิงวาสนาดังออกมา ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความหนักแน่น
“ไม่ค่ะ แม่!” เสียงของลมเหนือเคร่งเครียดและไม่พอใจ
ใต้ฝุ่นขมวดคิ้ว เดินเข้าไปใกล้ประตูมากขึ้น ก่อนจะหยุดยืนฟัง
“ลม…ฟังแม่นะลูก ที่อเมริกามีแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านกายภาพบำบัด เทคโนโลยีทางการแพทย์ที่นั่นก็ล้ำหน้ากว่าเยอะ ถ้าลูกไป
