เช้าต่อมา
ข้าวฟ่างสวมหมวกปีกกว้างปิดหน้าปิดตา เดินเลียบตามฟุตปาธมุ่งหน้าไปยังร้านขายยาที่อยู่ไม่ไกลจากที่พักนัก
หญิงสาวไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าวันหนึ่ง จะต้องมาเดินซื้อของแบบนี้ด้วยตัวเอง
ขณะที่ยิ่งเดินเข้าใกล้ร้านมากเท่าไหร่ ใจเธอก็ยิ่งเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว
เจ้าของร่างเล็กสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วผลักประตูกระจกเข้าไปข้างใน
กริ๊ง~
เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้น พร้อมกับเสียงหวาน ๆ ของเภสัชกรสาวประเภทสองที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์
“สวัสดีค่ะน้องสาว หน้าตาดูซีด ๆ มาหาซื้ออะไรหรือเปล่าคะ?”
คนตัวเล็กชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเบาใจขึ้นเมื่อเห็นรอยยิ้มเป็นมิตรของอีกฝ่าย
เท้าเล็กเดินเข้าไปใกล้ ๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา “คือ… หนูรู้สึกไม่ค่อยสบายค่ะ”
เภสัชกรสาวพยักหน้ารับทันที “อ้าว แล้วเป็นอะไรคะ เล่ามาเลย เดี๋ยวพี่ช่วยดูให้”
เรียวปากสีหวานเม้มเข้าหากันแน่น คิดทบทวนอยู่นานกว่าจะตัดสินใจเล่าทุกอาการของตั
