หนึ่งเดือนต่อมา
ข้าวฟ่างใช้ชีวิตอยู่ใน Zero One Club ราวกับที่นี่เป็นบ้านของเธอไปแล้ว ในทุกวันถึงแม้จะพยายามทำตัวให้ยุ่งเข้าไว้ แต่ก็ยังคงแอบถามซีโร่อยู่เสมอว่า ลมเหนือฟื้นหรือยัง หรือบางทีซีโร่ก็จะหลุดปากพูดถึงใต้ฝุ่นออกมาบ้าง
“เหมือนเดิม” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ
“ยังไม่มีข่าวดีเลยเหรอคะ?” ข้าวฟ่างเอ่ยขึ้นเบา ๆ ขณะช่วยเช็ดแก้วที่บาร์
ซีโร่เหลือบตามอง ก่อนจะเอนตัวพิงเคาน์เตอร์ “ถ้ามี ฉันคงบอกเธอไปแล้ว”
ข้าวฟ่างพยักหน้าช้า ๆ ดวงตาหม่นลง เธอไม่เคยหยุดหวังว่าสักวันลมเหนือจะฟื้นขึ้นมา
คืนนี้ ข้าวฟ่างนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของร้าน หยิบ นกกระดาษตัวที่หนึ่งพัน ขึ้นมาพับช้า ๆ จนเสร็จ ก่อนจะใส่มันลงไปใน ขวดโหล ใบเดิม
มือเล็กปิดฝา แน่นหนา แล้วประคองขวดโหลไว้ในอ้อมแขน “พ่อคะ แม่คะ ข้าวฟ่างพับครบหนึ่งพันตัวแล้วนะ”
มือเรียวหยิบ ริบบิ้นสีชมพู มาผูกอย่างตั้งใจ ก่อนจะหลับตาแน่น
“ขอให้ลมเหนือฟื้นขึ้นมา
