ชายหนุ่มรูปร่างสูงกำยำในชุดสูทมาดนักธุรกิจ เขาหล่อเหลาภายใต้กรอบแว่นดำ ผู้คนสัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นจากรัศมีรอบตัวเขา พิงยืนพิงรถซุปเปอร์คาร์อยู่และจ้องมองมายังพราวตะวันที่กำลังเดินออกมาดูพอดี
"คุณพิง!" หญิงสาวเบิกตากว้างเมื่อเห็นบุรุษเจ้าของใบหน้าเคร่งขรึมตรงหน้า
"ขอคุยด้วยสิบนาที" พิงพูดออกมาเช่นนั้นโดยไม่สนใจสายตาบรรดานักศึกษาที่กำลังจ้องมองมายังเขา
"มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ" พราวตะวันเอ่ยถามเมื่อเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาด้วยความรู้สึกประหม่า
"วันนี้เลิกเรียนกี่โมง"
"บ่ายสามค่ะ แต่พราวไม่กลับไปที่บ้านนะคะ" หญิงสาวบอกออกไปไม่เต็มเสียงนัก
"ก็ไม่ได้จะให้กลับไปนอนที่บ้าน เดี๋ยวบ่ายสามจะมารับไปที่พัก"
"แต่..."
"เป็นคำสั่งของคุณพ่อ! หรือว่าคิดจะเลิกกับพี่เพลิงจริงๆ?" พิงเห็นแววตาของพราวตะวันก็พอจะดูออก มันเด็ดเดี่ยวเกินกว่าสายตาของเด็กอายุสิบแปดที่เขาเคยพบมา
"พราวไม่เคยคิดว่าชีวิตขอ
