บ้านฤตินาฏวรนันท์
เพลิงพาพราวตะวันกลับมาถึงบ้านก็เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว เขาเดินอ้อมมาเปิดประตูให้คนตัวเล็กที่ยังคงนั่งหน้ามุ่ยอยู่ไม่ยอมลงจากรถ
"เมียแด๊ดดี้คงไม่ได้อยากนอนบนรถใช่หรือเปล่าครับ" เพลิงส่งมือไปให้ทว่าพราวตะวันไม่ยอมส่งมือตนเองให้เขา
"หนูไม่ได้ใส่กางเกงใน เดินไปเองไม่ได้หรอกค่ะ" ร่างบางกอดอกและเบือนหน้าหนีเขา
"เจ้าเล่ห์แบบนี้ ต่อไปแด๊ดดี้จะทำยังไงถึงจะเอาหนูอยู่" เขายิ้มเจ้าเล่ห์และช้อนร่างบางลงจากรถ
"ไม่ได้เป็นคนเกเรขนาดนั้น"
"งั้นต้องเอาบ่อยๆจะได้ไม่ต้องขี้งอนแบบนี้" เพลิงหยอกล้อคนในอ้อมแขน
"พูดบ้าอะไรแบบนั้น ไม่กลัวคนอื่นได้ยินหรือไงคะ" ใบหน้าสวยจิ้มลิ้มไม่มีทีท่าจะคลายความบึ้งตึงลง
"กลัวทำไม พูดความจริง"
"คนบ้า! เดินเร็วๆได้มั้ยคะ หนูง่วง" คนตัวเล็กค้อนออกมาเบาๆแม้ว่าใบหน้าจิ้มลิ้มจะซุกอยู่กับแผงอกกว้าง
"แน่ใจนะว่าง่วงนอน" เพลิงจ้องมองคนในอ้อมแขนด้วยแววตาเจ้าเล่ห
