หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
เสียงรองเท้าส้นสูงดังก้องมาตั้งแต่ประตูลิฟท์ทำให้เหมันต์ซึ่งนั่งทำงานอยู่หน้าห้องของซีอีโอหนุ่มรู้สึกเสียวสันหลังวาบ
ร่างบอบบางสูงโปร่งราวกับนางแบบเดินเฉิดฉายเข้ามาพร้อมกับความมั่นใจราวกับว่าตนกำลังเดินอยู่บนรันเวย์ ใบหน้าสวยคมของหล่อนถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางปกปิดมิดชิดจนไม่สามารถมองเห็นสีผิวที่แท้จริงได้ ชุดเดรสรัดรูปดำเพิ่มทรวดทรงองเอวให้หล่อนมีเสน่ห์ยิ่งขึ้น
ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสดคลี่ยิ้มให้เหมันต์เล็กน้อย
"ที่รักของฉันอยู่ในนั้นหรือเปล่า?" เลขาหนุ่มยกมือสวัสดีในฐานะที่หล่อนเป็นคู่ค้าทางธุรกิจของเจ้านายหนุ่ม
"อยู่ครับ" เหมันต์เดินไปเคาะประตูตามมารยาทและเปิดประตูให้หล่อน
"ฮายยย ดาร์ลิ่ง ตามหาตัวยากจังนะพ่อคุณ" หล่อนเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าซีอีโอหนุ่มด้วยแววตากรุ้มกริ่ม
"หึ! เขาเรียกว่าหนีหน้าไม่อยากเจอต่างหาก" เพลิงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ
"แอรินไม่
