"ไม่เอาครับ ให้เพลิงกอดพราวอยู่แบบนี้ก็รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว" น้ำเสียงออดอ้อนของเขาทำให้เธอยิ้มน้อยๆออกมา
"คนมองเต็มเลยค่ะ อายคนอื่นเขา" พราวตะวันกวาดสายตามองไปรอบๆบริเวณร้านอาหาร แม้เธอจะอยู่ในโซนวีพีแต่ผู้คนก็สามารถมองเห็นได้ชัดเจน
"งั้นก็ทานข้าวกันนะคะ" เพลิงหน้าบึ้งเหมือนเด็กถูกมารดาบังคับให้ทานข้าว
"พราวไม่ได้กลิ่นอาหารพวกนี้หรือครับ วันนี้กลิ่นมันแปลกๆ ปกติร้านนี้อาหารอร่อยมากนะครับ" เพลิงปล่อยมือซ้ายออกจากเอวบางและขยี้จมูกโด่งของตนเพราะกลิ่นจากอาหารยังคงทำให้เขาพะอืดพะอมและอยากจะอาเจียนเสียให้ได้
"ก็เป็นกลิ่นอาหารปกตินะคะ พราวไม่รู้สึกได้กลิ่นอะไรแปลกๆ"
"แต่กลิ่นมันแรงจริงๆนะครับ เดี๋ยวผมสั่งเปลี่ยนอาหารใหม่ทั้งหมดเลยดีกว่า" เพลิงกำลังจะยกมือเรียกบริกรทว่าถูกหญิงสาวห้ามไว้เสียก่อน
"ไม่ต้องหรอกค่ะ สั่งมาก็คงกลิ่นเหมือนเดิม" พราวตะวันสงสัยอาการแปลกๆของเพลิง
"แต่พราวยัวไม่ได้ทา
