"แด๊ดดี้! หนูยังคุยกับคุณแม่อยู่นะคะ" พราวตะวันแกะมือของเพลิงออกจากเอวคอดของตน
"คุย? คุยเรื่องที่เพลิงไม่รู้เกี่ยวกับตัวหนูเลยสักอย่างเนี่ยนะ?" เพลิงหงุดหงิด
"นั่นสิคะ เพลิงไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับหนูเลย เคยแคร์ความรู้สึกหนูบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ อะไรๆก็เอาแต่ใจตัวเอง!" เธอตะคอกใส่เขาเสียงดัง ชายหนุ่มได้แต่จ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มที่กำลังบูดบึ้งเพราะเขาอีกครั้งด้วยแววตาที่อ่อนลงกว่าเมื่อครู่
"เพลิงขอโทษครับ" ร่างบางถูกคนตัวโตโอบรั้งเข้ามาซบตรงอกแกร่ง หญิงสาวรู้สึกอบอุ่นเสมอกับที่ๆเธอคุ้นเคย
"ขอโทษเรื่องอะไรคะ"
"ทุกเรื่อง ขอโทษที่เอาแต่ใจเกินไป แต่พราวต้องเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับพราวให้ผมฟังนะครับ" เขาบอกพลางกดจมูกโด่งลงบนศีรษะทุยเบาๆให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย
"ค่ะ" หญิงสาวตอบสั้นๆและยังโอบกอดรอบเอวชายหนุ่มไว้หลวมๆเป็นการบอกเป็นนัยว่าเธอไม่ได้โกรธเขา
"นอนพักสักหน่อยนะครับ เมื่อคืนพราวคงเหนื่อยมา
