ห้องพักฟื้น
พราวตะวันหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงคนไข้ เพลิงนั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่างเพื่อรอบอกข่าวดีให้เธอได้รับรู้จากปากของเขา
แพขนตางอนกระพริบถี่หลังจากหลับไปราวๆสามชั่วโมง เพลิงหยัดกายลุกขึ้นยืนคร่อมร่างบางไว้
"คุณ...หายแล้วหรอคะ" พราวตะวันเอาแต่เป็นห่วงเพลิงเพราะเขาอาเจียนอย่างหนักเมื่อเช้านี้
"ไม่หายครับ แล้วก็ไม่อยากหายด้วย" เขากุมมือเธอไว้แน่น
"พูดอะไรคะ แล้ว...พราวเป็นอะไร ทำไมพราวถึงได้นอนโรงพยาบาลคะ" เธอมองดูสายน้ำเกลือบนหลังมือ
"พราวครับ ขอบคุณนะครับ" สายตาของเพลิงมองเธออย่างอ่อนโยนลึกซึ้ง เขากุมมือเธอไว้ไม่ยอมปล่อย
"มีอะไรคะ ทำไมมองหนูแบบนั้น" คนตัวเล็กหน้ามุ่ยเมื่อถูกมองเสียจนแปรเปลี่ยนเป็นเขินอาย
"แด๊ดดี้รักหนูนะ รักมากจนไม่รู้จะหาอะไรมาเปรียบเทียบ" เขาเล่นบทหวานซึ้ง
"หนูก็รักแด๊ดดี้ค่ะ แต่หนูรักแด๊ดดี้เท่าหัวใจของหนู" ใบหน้าจิ้มลิ้มผุดยิ้มขึ้นมาเมื่อเห็นเขาขมวดคิ้ว
"แต่หัวใจข
