ในรถมันช่างเงียบงันซะยิ่งกว่าตอนขามาซะอีก ลำธารอึดอัดอย่างที่สุด แต่หล่อนก็พยายามอดกลั้นไว้ให้ถึงที่สุด แต่ก็ไม่ได้นาน
“พี่ภู...น้ำ...น้ำขะ...ขอโทษ” พูดออกไปเสียงแผ่วเบา แต่ภูรีก็ได้ยิน
“เรื่องอะไรครับ” ภูรีพูดขึ้น ไม่หันมามองหล่อนแม้แต่นิดเดียว บอกให้รู้ว่าเขายังโกรธอยู่ แต่ก็โทษเขาไม่ได้ก็หล่อนตบเขาซะหน้าหันซะขนาดนั้น
“ก็...ก็...” ลำธารพูดไม่ออก ติดอ่างเป็นครั้งแรกในชีวิต
“พี่ภูก็รู้ ทำไมต้องมาถามด้วย อยากให้น้ำอายมากหรือไง” ภูรีถอนหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะพูดเสียงเรียบออกไป
“ถ้าน้ำอายมากกับการที่ต้องพูดคำว่าขอโทษ งั้นน้ำก็เก็บมันไว้เถอะ” หญิงสาวแทบอยากจะกรีดร้องออกมาดัง ๆ กับความกวนโทสะของเขา หล่อนละอุตส่าห์ยอมเสียหน้าเอ่ยขอโทษเขาก่อน แต่เขากับทำไม่แยแสซะงั้น
“น้ำขอโทษที่ตบหน้าพี่ภู น้ำขอโทษ พอใจหรือยังล่ะ” ภูรีแอบหัวเราะขันลำธารอยู่ในใจ ทำไมนะหล่อนไม่โตสักที แต่ก็ไม่แสดงออกไป เขาเลื
