“พี่ภูจะพาน้ำไปไหนคะ” คำพูดทำลายความเงียบของลำธารดังขึ้น หล่อนทนนั่งนิ่งเฉย เป็นหุ่นยนต์อย่างเขาไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เพราะตั้งแต่ขึ้นมานั่งบนรถของเขา ภูรีไม่ปริปากพูดจา หรือบอกกล่าวหล่อนสักคำเลยว่าจะพาหล่อนไปไหน
“พี่จะพาน้ำไปรู้จักกับแม่ของพี่ เพราะอีกหน่อยน้ำต้องไปอยู่ที่นั่น” สั้น ๆ ได้ใจความ คือคำตอบของเขา
“น้ำไม่ไป จอดรถ น้ำไม่ไปไหนทั้งนั้น”
“อย่าดื้อ!!! หรือว่าสร้างวีรกรรมอะไรไว้กับแม่พี่ เลยไม่กล้าไปพบท่าน” หญิงสาวหันไปจ้องหน้าภูรีตาขุ่นเขียว
“ทำไมน้ำจะไม่กล้า แต่น้ำไม่อยากทำให้คุณแม่ของพี่ภูหัวใจวายต่างหาก”
ภูรีหัวเราะหึหึในลำคอราวกับคำพูดของลำธารช่างขบขันเสียเต็มประดา
“งั้นก็ลืมไปได้เลย แม่พี่ท่านยังแข็งแรงดี”
ลำธารจ้องมองภูรีตาแทบจะถลนออกมานอกเบ้า ก่อนจะสะบัดหน้าออกไปมองนอกรถอย่างขัดใจ
ภูรีมองอาการแสนงอนแบบเด็ก ๆ ของลำธารแล้วก็เผลอยิ้มออกมา
เมื่อขับรถมาถึงบ้าน ภูรีก็พาลำธา
