สองวันต่อมา…
ร้าน wink cafe
ฉันกับเพื่อนอีกสองคนมาถึงร้านที่อีฟนัดไว้ ก่อนจะนั่งรอกันพร้อมกับสั่งอาหารมารอ ฉันมองบรรยากาศรอบๆ ร้านที่เพื่อนๆ พาฉันมา…เพื่อนบอกว่าร้านนี้เป็นร้านที่ประจำของพวกเรา แล้วคนที่หาร้านเจอก็คือฉัน
“มึงรู้สึกคุ้นๆ ที่นี่บ้างมั้ย…” ซอลหันมาถามฉัน
“ไม่คุ้นร้าน แต่คุ้นเจ้าของร้านได้ไหมอะ...หล่อจริงๆ …”
“ดูมันดิ ความจำเสื่อมแต่ความตาไวนี่เหมือนเดิมอะ…” เพลงแซวฉันพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ พวกฉันเองก็นั่งเม้าอะไรไปเรื่อย เอาจริงๆ ตั้งแต่ที่เพื่อนรู้ว่าฉันยังอยู่ และถึงแม้ว่าฉันจะความจำเสื่อม เพลงกับซอลก็ยังหาเรื่องมาเล่าให้ฉันฟังไม่หยุด และตัวติดฉันมากๆ ด้วย
ติดมากจนพี่เหนือบอกว่ารู้งี้ ไม่ให้เพื่อนๆ รู้หรอกว่าฉันยังอยู่ เพราะฉันไม่มีเวลาอยู่กับพี่เขาเลย - -’
พรึ่บ!!
ฉันกับเพื่อนหันไปมองคนที่วางกระเป๋าลงที่โต๊ะ แล้วแถมยังถือวิสาสะนั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่ฉันเว้นไว้ให
