โรงพยาบาล...
ผมยืนรอรถแอมบูแลนซ์อยู่ที่หน้าตึกฉุกเฉินด้วยความร้อนใจหลังจากที่เขตแดนโทรหาผม และบอกว่ากำลังจะพานามาโรงพยาบาล และไม่ทันที่ผมจะได้ถามรายละเอียดอะไรเพราะแดนมันวางไปก่อน ผมเองก็รีบปนร้อนใจ และทันทีที่รถแอมบูแลนซ์ที่ผมส่งไปมาถึงผมก็รีบเข้าไปอุ้มนามานอนที่เตีงคนไข้ก่อนจะให้บุรุษพยาบาลพาตัวเธอไป...
“พี่เหนือครับ…” ในขณะที่ผมกำลังจะเดินตามนาไปที่ห้องฉุกเฉิน...เขตแดนเอื้อมมือมาจับแขนผมไว้ แต่ผมสะบัดมือมันออกอย่างแรงพร้อมกับบอก
“มึงกับกูได้เคลียร์กันแน่...”
“เมื่อเช้าพี่นาโทรหาผม ให้ผมพาไปที่คอนโดของพี่เขา...” และสิ่งที่แดนพูดทำให้เท้าผมที่กำลังจะก้าวเดินต้องหยุดชะงักอีกครั้ง
“หลังจากที่พี่นาเขาเข้าไปในห้อง พี่เขาก็เกิดอาการปวดหัวอย่างรุนแรง และก็เป็นลมไป...”
“ผมไม่รู้ว่ามันจะเกี่ยวกับความทรงจำพี่เขาไหม...” ผมฟังเขตแดนพูดอย่างเงียบๆ พยายามทำตัวเป็นปกติไม่ได้ตกใจอะไร
แต่จริงๆ แล้
