“!!!!!!!!” ผมนิ่งอึ้งไปในทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่ไอ้ไนท์พูด...ร่างกายมันเริ่มชาตั้งแต่หัวจรดเท้า
ไม่ใช่ว่าผมไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ เพราะผมตงิดใจตั้งแต่ที่เขตแดนพูดตั้งแต่วันนั้นแล้วว่านาให้มันพาไปที่คอนโดเดิมของตัวเอง...แต่เพราะผมเห็นว่านาทำตัวปกติทุกอย่าง นาไม่ได้ทำอะไรให้ผมคิดเลยว่าเธอจะความจำกลับมา
และเพราะเธอยังบอกรักผมเหมือนเดิม…
หรือนั่นจะเป็นประโยคบอกรักครั้งสุดท้ายที่เธอจะบอกผม...
ผมคิดอย่างสับสนและความกลัวในใจมันก็แสดงออกมาทันที ผมกลัว กลัวว่าจะต้องเสียงเธอไปอีกครั้ง
“กู...กูขอคุยกับนาได้ไหม...”
“มันคงไม่อยากคุยกับมึงในตอนนี้...”
“ไอ้ไนท์ กูขอร้อง...” ผมอ้อนวอนมันอย่างหมดแรง ผมแทบไม่มีแรงจะยืนอยู่แล้วด้วยซ้ำ...
“ไม่ใช่กูไม่อยากช่วยนะไอ้เหนือ แต่กูเคยสัญญากับตัวเองว่าถ้ากูได้น้องสาวกูกลับคืนมา กูจะทำทุกอย่างที่เป็นความสบายใจของน้องกู....”
“และความสบายใจของมันก็คือการไปจากมึง
