มือบางยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง และทรุดฮวบลงกองกับพื้นเบื้องล่าง หัวใจของหล่อนเจ็บปวด ทุกข์ทรมาน ยิ่งได้เห็นเขา ยิ่งได้สัมผัสผิวกายเรียบตึงของเขา หล่อนก็ยิ่งร้าวราน มันใกล้ เขาอยู่ใกล้แค่ปลายนิ้ว แต่ทำยังไงก็ไม่สามารถเอื้อมไปถึงได้ ทำได้แค่เพียงมอง... มองทั้งน้ำตาเท่านั้น
มารันปล่อยตัวเองให้สะอื้นไห้อยู่นานเกือบครึ่งชั่วโมงก็พยุงกายบอบช้ำของตัวเองเดินโซซัดโซเซกลับเข้าไปในบ้านพัก เมื่อมาถึงห้องนอนหล่อนก็ทิ้งกายลงบนเตียงด้วยหัวใจที่กลัดหนอง กำลังจะหลับตาแต่เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางทิ้งไว้บนหัวเตียงตั้งแต่ช่วงเย็นก็ดังขึ้นเสียก่อน หญิงสาวตะเกียกตะกายไปหยิบมากดรับสาย
“สวัสดีค่ะคุณน้าพราว...”
“หนูรัน... เป็นยังไงบ้างจ๊ะ พ่อโรมไปหาหรือยัง”
เสียงสดใจของพราวฟ้าที่ดังมาตามสายทำให้มารันต้องรีบปาดน้ำตาทิ้ง และปั้นเสียงออกไป แต่กระนั้นเสียงของหล่อนก็ยังสั่นเครืออยู่ดี
“เอ่อ คือว่า... พี่โรมมาแล้วค่ะ”
