“อย่าบ้านะ ทำแบบนี้เธอจะถูกฉันปล้ำอีกรอบนะมารัน”
“กลัวที่ไหนคะ แน่จริงก็จูบรันสิ”
“บอกให้ไปให้พ้นยังไงล่ะ อย่าให้ต้องจับโยนออกไปนะ”
หญิงสาวส่ายหน้า และขยับสะโพกของตัวเองกับเนื้อตัวกำยำอย่างต้องการยั่วยวน หล่อนเห็นเขาหน้าแดงก่ำ สายตาเริ่มจับจ้องมาที่ปากอิ่มของหล่อน
“หัวใจของรัน... พอจะทำให้พี่โรมยอมเป็นผู้ชายของรันไปชั่วชีวิตได้ไหมคะ”
เพราะถูกผลักไสมาก่อนหน้านี้ทำให้โรมพัทยังคงน้อยใจอยู่ “คิดว่ามารยาของผู้หญิงอย่างคุณจะสามารถใช้กับผมได้อย่างนั้นหรือ เสียใจด้วย กลับไปซะ”
“ไม่กลับ...”
แล้วมารันก็ผลักร่างกำยำให้ล้มตัวลงนอนกับเตียง โรมพัทไม่ได้ตั้งหลักเลยหงายหลังลงไปทันที จากนั้นหญิงสาวก็จัดการปีนขึ้นไปนั่งคร่อมบนกลางลำตัวของเขา และโน้มหน้าลงไปหางับเบาๆ อย่างหยอกเย้าที่ริมฝีปากของชายหนุ่ม โรมพัทสะท้านทั้งตัว แต่ก็พยายามสะกดกลั้นเอาไว้
“รันรักพี่โรมนะ...”
“อย่ามาหลอกลวงกันเลย พอเถอะ”
