ภามินฝากฝังกายหนุ่มเข้าหาอย่างดิบเถื่อนด้วยความลืมตัวลืมตน แต่เสียงร้องอุทานของรำไทยก็สามารถหยุดความป่าเถื่อนนั้นลงได้ชั่วขณะ
“ยังเจ็บอยู่หรือ”
เจ้าหล่อนไม่ได้ตอบ เอาแต่หลบตาด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ
“ฉันรุนแรงเกินไป ฉันขอโทษ แต่ฉันหิวเธอเหลือเกิน ต้องการจนควบคุมตัวเองไม่ได้เลย แต่ฉันสัญญา... ว่าจะไปให้ช้ากว่านี้...”
คำหวานหูจากผู้ชายที่ตัวเองรักจนหมดใจทำให้รำไทยเต็มไปด้วยความอิ่มเอม หล่อนเผลอตัวระบายยิ้มให้กับเขา มองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึก สองมือบางกอดรัดร่างหนาชื้นเหงื่อเอาไว้แน่น พลางพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแปร่งพร่า
“ดิฉัน... ไม่... ไม่เจ็บแล้วค่ะ”
ภามินระบายยิ้มพึงพอใจ ก้มลงกดริมฝีปากร้อนผ่าวลงกับหน้าผากมนที่เต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็กแผ่วเบา
“น่ารักเหลือเกินรำไทย...”
จากนั้นบทรักที่เต็มไปด้วยความคลุ้มคลั่งก็ระเบิดขึ้น ภามินโยกไหวขับเคลื่อนความปรารถนาเข้าใส่กายสาวข
