“แต่ดิฉัน... ไม่ใช่เมียของคุณภาม”
“เอาไว้บอกฉันพรุ่งนี้ก็แล้วกันนะ ว่าเวลาผู้ชายกับผู้หญิงเขาฟาดกันจนเตียงแทบพังแบบนี้ใช่ผัวใช่เมียกันหรือเปล่า”
มือใหญ่บีบขยำเต้างามเต็มแรง ปลายนิ้วแกร่งเขี่ยยอดถันจนมันแข็งเป็นไตขึ้นอีกครั้ง
“และหุบปากได้แล้ว ฉันไม่อยากคุย แต่อยากกินเธอมากกว่า”
“ไม่นะคะ...”
“ฉันชอบที่จะทำให้มันใช่...”
แล้วทุกอย่างก็เกิดขึ้นอีกครั้งโดยที่รำไทยไม่สามารถต่อต้านหรือทัดทานใดๆ ได้เลย เขาจูบ เขาจับ เขาฟอนเฟ้น ขยี้ขยำจนเนื้อตัวของหล่อนชอกช้ำ จากนั้นก็ดำดิ่ง ครอบครองหล่อนอย่างดุดัน หนักหน่วง ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความป่าเถื่อนไร้ความอ่อนโยน แต่กระนั้นความหวานฉ่ำของบทรักก็สามารถทำให้หล่อนคล้อยตามได้อย่างง่ายดาย
“คุณภาม... คุณภามขา...”
“อยากให้ฉันหยุดไหม... ต้องการให้หยุดหรือเปล่า” คนถามที่กำลังเคลื่อนไหวหนักหน่วงอยู่คำรามเสียงแหบพร่า
“ไม่ค่ะ... อย่าหยุด คุณภามขา อย่าหยุด...”
