“หรือว่าคุณคิดจริงๆ ล่ะ”
“ไม่... ฉัน... ฉันไม่ได้คิด...”
เพราะศักดิ์ศรีทำให้มารันจำต้องส่ายหน้าปฏิเสธ ตอนนี้เริ่มเข้าใจตัวเองแล้วล่ะว่าทำไมถึงได้คิดถึงผู้ชายคนนี้ตลอดเวลา และทำไมจะต้องหึงหวงเขาเวลาที่มีผู้หญิงส่งสายตาหวานๆ ให้กับเขา ที่แท้... ที่แท้หล่อนก็... หล่อน... หล่อนตกหลุมรักลูกจ้างตัวเองเข้าให้แล้วนั่นเอง
ไม่... เสียงหนึ่งในสมองพยายามปฏิเสธแต่กระนั้นมันก็ไม่สามารถปกปิดความรู้สึกแท้จริงที่เกิดขึ้นภายในหัวใจได้ หล่อนรัก... รัก... และก็รักนายวายุคนนี้เข้าให้แล้ว รัก... รักทั้งๆ ที่เขาแสนจะเย็นชา และไร้หัวใจ บ้าชะมัด ทำไมหล่อนจะต้องมาติดบ่วงของตัวเองแบบนี้นะ ทำไมกัน
“ก็ดีแล้วครับ เพราะผมไม่มีทางรู้สึกแบบนั้นกับคุณ เราเป็นแค่นายจ้างกับลูกจ้างเท่านั้น”
“ฉันรู้... นายไม่ต้องมาย้ำหรอกน่า”
หญิงสาวกัดฟันเชิดหน้าสูง และก็ต้องรู้สึกเจ็บแปลบในอกเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือของผู้ชายตรงหน้าดั
