พราวฟ้าที่กำลังชิมขนมหวานฝีมือของตัวเองที่มีคนสอนเป็นรำไทยรีบเอ่ยเรียกลูกชายทันที เมื่อเห็นชายหนุ่มกำลังจะเดินผ่านไป
“พ่อภาม มานี่ชิมขนมก่อน อร่อยมากเลย”
เจ้าของชื่อชะงักเท้า ก่อนจะหมุนตัวเดินมาทรุดกายลงบนโซฟาตัวข้างๆ กับมารดาด้วยสีหน้าเรียบสนิท เรียบเฉยจนรำไทยที่คุกเข่าอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับพราวฟ้าเจ็บระบมไปทั้งหัวใจ เขาเย็นชา ทำเหมือนกับไม่เคยมีความรู้สึกอะไรกับหล่อนมาก่อน สายตาของเขาว่างเปล่านักยามมองผ่านมายังหล่อน
“ขอบคุณครับ แต่ผมไม่ชอบขนมหวาน”
พราวฟ้ายังไม่รู้อะไรจึงอดแซวขึ้นไม่ได้ “งั้นพ่อภามก็ต้องหัดชอบเอาไว้นะ เพราะต่อไปจะแต่งงานกับผู้หญิงที่ทำขนมหวานเก่งที่สุดในโลกอย่างหนูรำไทยแล้ว”
สายตาคมกริบตวัดมองมาที่หล่อน มันเย็นชาไม่ผิดจากน้ำแข็งเลย
“ใครว่าผมจะแต่งงานกันล่ะครับ”
“อ้าว... ไหนพ่อภามตกลงกับแม่แล้วไงว่าจะแต่งงานกับหนูรำไทย”
พราวฟ้าอุทานขึ้นด้วยความประหลาดใจเป็นที่สุด
