มารันลุกพรวดขึ้นและกระโจนเข้าใส่คนตัวโตที่ยืนจังก้าหน้าบูดอยู่กลางห้องทันที หล่อนทุบแผ่นหลังกว้างแรงๆ หลายครั้งติด จนโรมพัททนไม่ไหวต้องหันกลับมารวบข้อมือบางเอาไว้ด้วยฝ่ามือใหญ่
“หยุดบ้าสักทีได้แล้ว เราควรจะรีบแสดงกันให้จบ และก็แยกย้ายกันไปซะ ผมเบื่อมากที่จะต้องมาอยู่ใกล้ๆ กับผู้หญิงเน่าๆ แบบคุณ”
“ไอ้คนบ้า! ไอ้คนปากเสีย”
เขาไม่สนใจคำด่าทอของหล่อน เขาผลักร่างบอบบางให้ลงไปนอนหงายกับเตียงอย่างไม่ปรานี มันแรงจนชายเสื้อคลุมถลกขึ้นไปกองที่ต้นขานวล
“ไอ้บ้า!”
“หุบปากซะ ผมจะเริ่มทำหน้าที่ของผมแล้ว”
หน้าตาของเขาเดือดดาลและน่ากลัวสุดๆ จนมารันทำได้แค่เพียงมองด้วยสายตาหวาดหวั่นเท่านั้น เขากำลังจะก้มต่ำลงมาหา กำลังจะแสดงให้เหมือนกับกำลังจะจูบหล่อน แต่เสียงโทรศัพท์มือถือของพ่อเจ้าประคุณก็ดังขึ้นเสียก่อน เขารีบยุติทุกอย่างลงและเดินไปกดรับสาย
มารันมองตามร่างสูงใหญ่ที่เปิดประตูกระจกและหนีออกไปคุยที่ร
