“จะไปจริงๆ เหรอหนูรำไทย” พราวฟ้าเอ่ยถามขึ้นอีกครั้งด้วยความเสียดายเมื่อเห็นรำไทยหิ้วกระเป๋าใบเล็กมาหยุดตรงหน้า
แม้จะแสนเศร้าแต่รำไทยก็พยายามฝืนยิ้มออกมา “หนู... คงต้องไปแล้วจริงๆ ค่ะคุณน้า”
“น้าเสียดายผู้หญิงดีๆ แบบหนูเหลือเกิน เสียดายแทนตาภาม” พราวฟ้าดึงร่างอรชรที่สั่นเทาด้วยแรงสะอื้นเข้ามาสวมกอด
“ลูกชายของน้ามันตาบอด สักวันมันจะรู้สึก”
“ไม่ใช่หรอกค่ะ หนูต่างหากที่ต่ำต้อยเกินไปจึงเอื้อมไม่ถึงคุณภาม”
พราวฟ้าดันร่างของรำไทยออกห่างเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นด้วยความเอ็นดู
“ตาภามต่างหากที่เอื้อมไม่ถึงดอกฟ้าอย่างหนูรำไทย...”
รำไทยก้มหน้าร่ำไห้เงียบๆ หัวใจเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เมื่อความจริงตีแสกหน้าว่าจะไม่มีโอกาสได้พบเห็นภามินผู้ชายที่ตัวเองรักจนหมดใจอีกแล้ว
“ถ้ามีโอกาส น้าจะขึ้นไปเยี่ยมที่โคราชนะหนูรำไทย”
หญิงสาวยกมือขึ้นไหว้ทั้งน้ำตา “หนูขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะคุณน้า ขอบคุณที่เอ็นดูแล
