พราวฟ้าพูดออกมาราวกับว่าสิ่งที่พูดมันเป็นเพียงเรื่องไร้สาระเท่านั้น แต่สำหรับภามิน... สำหรับเขานั้นมันไม่ใช่ เขา... เขารู้สึกเหมือนกำลังจะบินได้ยังไงยังงั้นแต่กระนั้นก็ยังไม่อยากจะเชื่อ
“ผม... ผมไม่เชื่อ... แม่นั่น... แม่นั่นเนี่ยนะจะรักผม...”
“แต่แม่ยืนยันนะว่าแม่ไม่ได้โกหก ทุกคำพูดมันออกมาจากปากของหนูรำไทยจริงๆ”
ยิ่งมารดายืนยันหนักแน่นเท่าไหร่ หัวใจที่อาบไปด้วยหยาดเลือดเพราะคิดว่าตกหลุมรักอยู่ฝ่ายเดียวก็ยิ่งพองฟูมากขึ้นเท่านั้น
“แต่ผมร้ายกาจกับเขาเอาไว้มาก...”
“พึ่งรู้หรือไงว่าตัวเองน่ะร้ายแค่ไหน นี่แม่ยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงดีๆ อย่างหนูรำไทยจะมารักเจ้าลูกชายมัจจุราชของแม่ได้ ไม่น่าเชื่อจริงๆ”
“นี่เธอรักฉันจริงๆ หรือรำไทย...”
ภามินยืนนิ่งเหมือนถูกสาป หัวใจหนุ่มเต้นแรงที่สุดในชีวิต ความเจ็บแปลบที่ระเบิดตูมอยู่ในอกมาหลายวันค่อยๆ ทุเลาลงจนในที่สุดก็จางหายไป โดยมีความอ่อนหวานเ
